Περιφερόμενο θίασο, ένα «μπουλούκι» που μετακινείται, θυμίζουν αυτοί που προσπαθούν να αναβιώσουν τις συγκεντρώσεις και τις πλατείες των αγανακτισμένων. Τότε που έστηναν κρεμάλες και έφταναν στο σημείο ακόμη και να χειροδικήσουν κρυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία του πλήθους.
Τώρα 100 νοματαίοι μαζεύονται με τα ίδια πλακάτ, τα ίδια συνθήματα, την ίδια ένταση στη φωνή και στις κινήσεις. Προκλητικοί, θα έλεγε κανείς πως παρακαλούν να αντιδράσουν τα ΜΑΤ για να τραβήξουν βίντεο με τα κινητά και να τα ανεβάσουν στα σόσιαλ για να καταγγείλουν τη βία της αστυνομίας και του κράτους. Για να προσπαθήσουν να ξεσηκώσουν και κανέναν ακόμη να μεγαλώσει λίγο η παρέα που μαζεύεται.
Ουδείς ειρωνεύεται τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας όταν αυτές έχουν συγκεκριμένο σκοπό. Μπορεί οι συνδικαλιστές να κατάφεραν να απομακρύνουν τον κόσμο, εν τούτοις η διαμαρτυρία είναι δικαίωμα ίσως και υποχρέωση όταν πρόκειται για διεκδικήσεις με συγκεκριμένα αιτήματα.
Όταν πρόκειται όμως για συγκέντρωση προκειμένου να βγάλουν κάποιοι τα ψυχολογικά τους, γιουχάροντας και βρίζοντας, τότε αυτό αποτελεί ένα σόου για τις κάμερες και τίποτα άλλο. Όμως αυτό που τελικά καταφέρνουν είναι να επιβεβαιώνουν το ρητό που λέει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Και οι ίδιοι –με όλο τον σεβασμό που οφείλουμε να έχουμε στους περιφερόμενους θιάσους οι οποίοι κατά το παρελθόν όργωναν την Ελλάδα ανεβάζοντας παραστάσεις σε χωριά και πόλεις της περιφέρειας– εμφανίζονται ως ένα μπουλούκι που ανεβάζει συνεχώς το ίδιο κακό και κακοπαιγμένο θεατρικό έργο παρότι δεν κόβει τα τελευταία χρόνια σχεδόν κανένα εισιτήριο.
Αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι δεν εργάζονται; Πώς ζουν; Πώς βιοπορίζονται; Διότι συνταξιούχοι δεν είναι, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους.
