Πλημμύρισαν οι τηλεοπτικές οθόνες από νοσταλγούς του παλιού ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ και του αυριανισμού μετά τις εσωκομματικές εκλογές της Χαριλάου Τρικούπη. Οποιο κανάλι κι αν ανοίγεις, ένας «παλαιοπασόκος» κι ένας κρυφο-αυριανιστής… ξεπετάγονται και συμμετέχουν στις σχετικές συζητήσεις. Βγήκαν από τη ναφθαλίνη και άρχισαν τις περισπούδαστες αναλύσεις, ότι δήθεν «επέστρεψε το ΠΑΣΟΚ» ή ότι «το ΠΑΣΟΚ βάζει πλώρη για να γίνει κυβέρνηση».
Τα δεδομένα
Ας δούμε λοιπόν που (δεν) εδράζεται η αισιοδοξία των «παλαιοπασόκων», αντάμα με αυτήν των αυριανιστών-σχολιαστών:
-Το πρώτο στοιχείο είναι ότι στις εσωκομματικές εκλογές πήγαν 300.000 μέλη και φίλοι. Οπου φίλοι, βάλτε -σύμφωνα με δηλώσεις τους- και πολλούς ψηφοφόρους όπως ο γνωστός Κύρτσος, ο παρουσιαστής Παπανώτας που ήθελε να είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ και πάει λέγοντας. Στις προηγούμενες εσωκομματικές εκλογές, εκείνες του 2021, είχαν πάει 270.000. Αρα ο... σαματάς γίνεται για 30 χιλιάδες επιπλέον. Δεν το λες ούτε μεγάλη επιτυχία ούτε «κύμα» που θα «σάρωνε» το «καθεστώς Μητσοτάκη».
-Το δεύτερο είναι η σοβαρή υστέρηση του ΠΑΣΟΚ στην Αττική και στα μεγάλα αστικά κέντρα και ο εκεί καταποντισμός του Ανδρουλάκη και του Δούκα. Ο νυν πρόεδρος βγήκε τρίτος στην περιφέρεια και ο δήμαρχος Δούκας τέταρτος και καταϊδρωμένος. Και οι δύο μαζί πήραν μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Το λες και καραμπινάτη αποτυχία για τους δύο «πρωθυπουργίσιμους» υποψηφίους.
-Το τρίτο στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε απ’ αυτές τις εσωκομματικές εκλογές είναι η επικράτηση των μηχανισμών, κυρίως του Νίκου Ανδρουλάκη. Λογικό, μιας και έχει στην κατοχή του τα κλειδιά του κόμματος. Κοντολογίς, πολλή φασαρία για το τίποτα.
Μεγάλες φουρτούνες
Γιατί κόμμα εξουσίας με αναιμικά ποσοστά σε Αττική και μεγάλες πόλεις δεν μπορεί να είναι. Περισσότερο με λιλιπούτειο κόμμα μοιάζει, το οποίο όσο δεν αλλάζει, τόσο θα βολοδέρνει μεταξύ 2ης και 3ης θέσης. Κι αυτό είναι το σοβαρό θέμα για το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Θολά μηνύματα, ασαφείς θέσεις σε μείζονα ζητήματα και το χειρότερο είναι ότι πολλές φορές… μοιάζει αφόρητα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαϊκισμός του Ανδρουλάκη είναι επίσης ένα άλυτο πρόβλημα. Το αποτέλεσμά του είναι να κρατιέται χαμηλά το ΠΑΣΟΚ και να απωθεί πολίτες που τοποθετούνται στο Κέντρο.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε τη στάση του στα μη κρατικά πανεπιστήμια, στην επιστολική ψήφο για τους απόδημους, το ένα τρίτο της ΚΟ να μην ψηφίζει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και πολλές ακόμη ανεξήγητες αποφάσεις για το κόμμα που, σύμφωνα με τον Ανδρουλάκη, ασκεί «θεσμική αντιπολίτευση».
Επίσης, σοβαρό πρόβλημα αποτελεί η επιθυμία τόσο του Δούκα όσο και κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που ανοιχτά μιλάνε για συμπόρευση με τα «προοδευτικά κόμματα», ήτοι με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, με τη Νέα Αριστερά που προέκυψε ως κόμμα μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη. Δηλαδή, να συνεργαστούν με τον παλιό και τον νέο ΣΥΡΙΖΑ. Ευφυές, αν μη τι άλλο. Και μετά αναρωτιούνται τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε…
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Ανδρουλάκης -για να μην τον αδικούμε- μιλάει για αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, κάποιοι συνεργάτες του παρεκκλίνουν αυτής της θέσης και φέρονται, σύμφωνα με πληροφορίες, να έχουν ανοιχτούς διαύλους με ηγετικά στελέχη της Κουμουνδούρου.
Συμπερασματικά: Τα μεγάλα λόγια της ηγεσίας και οι υπερφίαλες κορόνες δεν συγκινούν τους πολίτες. (Και αν έχει άλλη άποψη η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ας ξανα-κοιτάξει τα εκλογικά αποτελέσματα επί προεδρίας Ανδρουλάκη και θα της λυθούν οι όποιες απορίες). Η κοινωνία έχει αλλάξει, έχει προχωρήσει και θέλει καθαρές θέσεις και αξιόπιστες προτάσεις για τα προβλήματά της. Τέλος, η νοσταλγία των κρυφο-αυριανιστών για κυβερνητικές καρέκλες θα παραμείνει νοσταλγία. Ευτυχώς.
