Αυτό που κάνει συναρπαστική και εξόχως γοητευτική την πολιτική στην Ελλάδα είναι ότι τα κόμματα, αντί να αλλάζουν και μαζί τους να αλλάζει η χώρα, αλλάζουν ηγεσίες. Η παραγωγή πολιτικής, τα προβλήματα και οι λύσεις τους, επαφίενται στη διακριτική ευχέρεια των παροικούντων τους χώρους εστίασης. Εν προκειμένω, των καφενείων, των μεζεδοπωλείων και γενικώς εκεί όπου κυοφορούνται οι μεγάλες ιδέες και λύνονται όλα τα προβλήματα από τους «πρωθυπουργούς» του διπλανού τραπεζιού.
Αυτή η «μακιαβελική» εισαγωγή προς επιβεβαίωση της ρήσης του πρώτου διδάξαντα την πολιτική ίντριγκα: «Πάντα οι άνθρωποι θα επιδιώκουν να βελτιώσουν τη ζωή τους αλλάζοντας αρχηγό». Και πώς το κάνουν τα κόμματα; Θέτουν θέμα ηγεσίας! Αυτό συμβαίνει, αυτήν την ώρα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ. Με διαφορετικές διαδικασίες στο πρώτο, αντίστοιχες του... «αντι»-συστημικού χαρακτήρα του, «επίσημα» και με κανόνες στο δεύτερο. Και στα δύο αυτά κόμματα πιστεύουν ότι, εφόσον φύγει ο ένας και έρθει ο άλλος, αυτομάτως η λεγόμενη (και φερόμενη) προοδευτική παράταξη θα εμφανισθεί ως «εναλλακτική πρόταση εξουσίας». Κανείς, εν τω μεταξύ, δεν σκέφθηκε μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι οι ηγεσίες σ’ αυτά τα κόμματα, αλλά το κώμα στο οποίο έχουν περιπέσει τα κόμματα.
