Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία που χάραξαν, από διαφορετικές κατευθύνσεις, τον δρόμο της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας οφείλουν την ύπαρξή τους στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σ’ αυτούς, εμείς του ’60 οι «εκδρομείς», οφείλουμε αντίστοιχο σεβασμό και τιμή με το μέγεθός τους. Αυτή η μικρή εισαγωγή για τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να ανακάμψει συλλαβίζοντας τα όνειρά του με την ελπίδα να ξαναβρεί τους μπαξέδες της 3ης Σεπτέμβρη.
Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται ένα σοβαρό και υπεύθυνο ΠΑΣΟΚ, απαλλαγμένο από τις τύψεις του. Κακά τα ψέματα: η σκιά του Ανδρέα δεν αφήνει τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ να φανεί. Το ηγετικό του εκτόπισμα και η ικανότητά του να ανανεώνει την πολιτική ατζέντα δεν αντιγράφεται, όπως ματαίως επιχειρούν οι εντός και εκτός μιμητές του. Το συγκρουσιακό στοιχείο που χαρακτήριζε την πολιτική του –στα όρια του λαϊκισμού– δεν μπορούν να το υπηρετήσουν όσοι ομνύουν στο όνομά του. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, της ικανότητάς του να μετατρέπει το κοινωνικό φαντασιακό σε πολιτική ταυτότητα δεν υπάρχει. Οπως δεν υπάρχει η λαϊκή κουλτούρα για να αναβιώσει τον μύθο της «Αλλαγής». Αυτό το ΠΑΣΟΚ τελείωσε και το «άλλο» ξέμεινε από ιδέες...
