Εάν στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν επίγνωση της θέσης τους στον πολιτικό χάρτη, στο τελευταίο (κυριολεκτικά) Συνέδριο θα είχαν προνοήσει να προσκαλέσουν για να κλείσει (κυριολεκτικά) τις εργασίες του την Ελένη Δήμου με το τραγούδι: «Ψάξε δεν θα με βρεις» (Alpha Blondy - Τάσος Βουγιατζής).
Γιατί, εδώ που τα λέμε, ο ΣΥΡΙΖΑ σε λίγο θα αποκτήσει συλλεκτική αξία για όποιον τον ψάξει και τον βρει.
Γιατί, όπως ακούγεται και στο τραγούδι: «Θ’ αλλάξουνε οι ρόλοι μας / θα κάτσω στο τιμόνι μας / κι όταν βρεθούμε μόνοι μας / θ’ αρχίσει το καψόνι μας». Οπερ μεθερμηνευόμενον, δεν θα πλήξουμε αφού η «εξαφάνιση» του Σωκράτη Φάμελλου επισπεύδει την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα.
Δεν χρειάζεται να περιμένουμε από τα χείλη του «εκκαθαριστή» προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να ακούσουμε: «Plaudite, amici, comedia finita est» (Χειροκροτήσε, φίλοι, η κωμωδία τελείωσε).
Γιατί πολύ απλά η κωμωδία μπορεί να τελείωσε, αλλά τώρα αρχίζει η παρωδία υπό νέα διεύθυνση, προφανώς με αλλαγή ονόματος αλλά με τον ίδιο θίασο.
Εκείνο, πάντως, που έχει σημασία είναι ότι όσο πλησιάζει το τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει τη γερμανική παροιμία: «Ολα έχουν ένα τέλος εκτός από το λουκάνικο που έχει δύο». Και το δεύτερο... λουκάνικο, με γεύση Κεντροαριστεράς, είναι προϊόν σαλαμοποίησης.
