Εξεμέτρησε το ζην ο ΣΥΡΙΖΑ νέος στα χρόνια, αλλά γερασμένος… στο σώμα και τον νου. Στην τελευταία δημοσκόπηση της Interview, καταρρέει κάτω από το 3%, καθώς υποχωρεί από το 4,6% στο 2,9%. Στον κατήφορο μαζί του και η Νέα Αριστερά, ενώ το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη είναι στο 4%, το ΜέΡΑ25 στο 3,5% και η Πλεύση Ελευθερίας στο 8,5%.
Ως… πρελούδιο ο ΣΥΡΙΖΑ τα βάζει –για πολλοστή φορά– με τις δημοσκοπήσεις και τη συγκεκριμένη εταιρεία που διεξήγαγε τη χθεσινή έρευνα, την οποία χαρακτηρίζει «παντελώς αναξιόπιστη», διότι δεν είναι μέλος του ΣΕΔΕΑ και το ποσοστό που εμφανίζει «ουδεμία σχέση έχει όχι μόνο με τις υπόλοιπες μετρήσεις, αλλά και την ίδια την πραγματικότητα». Καταλήγοντας η ανακοίνωση μιλά για πρακτικές «που λειτουργούν ως εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης με σκοπό την αναπαραγωγή των ‘‘στοιχείων’’ που μαγειρεύονται».
Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ –στο παρά πέντε της εκλογής– στελέχη του κόμματος αποσύρονται από την κούρσα για μια θέση στη νέα Κεντρική Επιτροπή. Είναι ενδεικτικό ότι για τις 250 εκλόγιμες θέσεις της ΚΕ ούτε οι διπλάσιοι έχουν υποβάλει υποψηφιότητα.
Από τον παράδεισο…
Το 1989 στην τραυματισμένη, από τα χρόνια του εμφυλίου Αριστερά, γίνεται μια νέα φιλόδοξη προσπάθεια ενιαίας φωνής. Συγκροτείται το κόμμα του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Μια συμμαχία του ΚΚΕ και της ΕΑΡ –τη μετεξέλιξη του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού– και άλλων μικρότερων φορέων του ίδιου πολιτικού χώρου. Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος δίνουν τα χέρια.
Η προσδοκία όμως… ξεφουσκώνει γρήγορα όταν πολιτικές επιλογές του Συνασπισμού, όπως η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και η οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, όπου υπουργός ήταν και ο Γιάννης Δραγασάκης, γίνεται η αφορμή για νέες διασπάσεις. Το 1991, το ΚΚΕ αποχώρησε από τον Συνασπισμό και ορκίστηκε παντοτινή εχθρότητα σε αυτούς που έμειναν στον Συνασπισμό, υπό τη… φωνή του Πολυτεχνείου, τη Μαρία Δαμανάκη. Στις εκλογές τον Οκτώβριο του 1993 ο ΣΥΝ δεν θα περάσει το όριο του 3% και δεν θα κατορθώσει να εισέλθει στη Βουλή.
Η Δαμανάκη παραιτείται και διεκδικούν την ηγεσία του κόμματος οι Νίκος Κωνσταντόπουλος, Φώτης Κουβέλης, Αλέκος Αλαβάνος και Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Στην τελική αναμέτρηση μεταξύ Αλαβάνου και Κωνσταντόπουλου, κερδίζει ο πατέρας της Ζωής. Στις εκλογές του 1996 ο Συνασπισμός επανακάμπτει και λαμβάνει 5,1%. Στις εκλογές του 2000 υποχωρεί και πάλι στο 3,2% ενώ νέες έριδες με ζητούμενο τις σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ, απειλούν και πάλι την ενότητα και την ταυτότητα του κόμματος. Η Κοινοβουλευτική του Ομάδα ήταν μία… μικρή πολιτική παρέα, η νεολαία του κόμματος και η παρουσία του στους κοινωνικούς χώρους ήταν… μάλλον φυματική και όλα έδειχναν ότι ακόμη ένα μικρό… τέλος θα γραφόταν στην ιστορία.
Στο 4ο Τακτικό Συνέδριο του Δεκεμβρίου 2004 ο ΣΥΝ αλλάζει πολιτική ρότα και όνομα. Εγκαινιάζοντας την «αριστερή στροφή» και αναθερμαίνοντας το ενωτικό εγχείρημα γίνεται ΣΥΡΙΖΑ-Συνασπισμός της Ριζασπαστικής Αριστεράς, υπό την ηγεσία του Αλέκου Αλαβάνου. Στόχος ήταν να ενωθεί ο γερασμένος αλλά έμπειρος μηχανισμός του κόμματος με τον κόσμο από τα αναδυόμενα κοινωνικά φόρουμ και το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει 5,04% και ο Αλέκος Αλαβάνος αιφνιδιάζει, ανοίγοντας τον δρόμο της διαδοχής του στον Αλέξη Τσίπρα.
Κανείς, ίσως ούτε ο ίδιος ο Αλέκος Αλαβάνος, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνο το… δαχτυλίδι διαδοχής θα ξεστράτιζε τον ΣΥΡΙΖΑ από τις ράγες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς για να συναντήσει τον… νεοσοσιαλισμό και το δήθεν μετριοπαθές κέντρο, δίνοντας ραντεβού στη Γένοβα και καταλήγοντας στο πάνω και στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος. Εκεί ήταν που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα «βαπτίζεται» απόλυτος πολιτικός πρωταγωνιστής της επόμενης δεκαετίας.
Η πολιτική δύναμη που θα τραυμάτιζε θανάσιμα το ισχυρότερο κόμμα της Μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, και θα κυβερνούσε τη χώρα τον Ιανουάριο του 2015. Το κόμμα με την περιπετειώδη διαχείριση της χρεοκοπίας, με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα του Ιουλίου και τη συνθηκολόγηση με τους δανειστές, μετά την «περήφανη διαπραγμάτευση», που κατέληξε στο τρίτο μνημόνιο.
Στην κόλαση…
Αυτό το κόμμα και αυτός ο αρχηγός αμέσως μετά τη… λαμπρή περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μισήθηκε όσο κανένα άλλο στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας και από τα δεξιά και από τα αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί πέντε διαφορετικές διασπάσεις, με πρώτη αυτήν της αντιμνημονιακής πτέρυγας, η οποία αποχωρεί, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερο κόστος σε εκείνη τη συγκυρία, αφού το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα κερδίζει και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, υλοποιώντας τις επαχθείς μνημονιακές δεσμεύσεις.
Θα συρθεί ωστόσο, σε αλλεπάλληλες εκλογικές συντριβές, καθώς τα… γραμμάτια της ανακολουθίας και της κωλοτούμπας μένουν ανοιχτά και αρχίζουν να εξοφλούνται στις εκλογές του Ιουλίου 2019, και ενώ είχε μεσολαβήσει το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το 2016 με τον Αλέξη Τσίπρα να αποσπά το «σταλινικό» ποσοστό του 93,54% για την ηγεσία, χωρίς αντίπαλο.
Ακολούθησε μια τετραετία αμήχανης και τοξικής αντιπολίτευσης, μακριά από την κοινωνία, μέχρι τη συντριπτική εκλογική ήττα των διπλών εκλογών του Μαΐου - Ιουνίου 2023 που οδήγησαν στο τέλος εποχής τον… ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή η πορεία, που κάποιοι την ερμηνεύουν με το… κακό ριζικό της Αριστεράς και κάποιοι άλλοι με όρους πολιτικού ρεαλισμού φθάνει στο τέλος της. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν θα επιβιώσει πολιτικά, θα συμβεί μόνο αν ενταχθεί σε μία ευρύτερη συμμαχία, αν δηλαδή από Συνασπισμός γίνει… Συνασπιζόμενος.
