«Η ελπίδα έρχεται». Ένα σύνθημα που, για μια στιγμή, έμοιαζε να αλλάζει τα πάντα. Το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ανατροπή, αξιοπρέπεια, δημοκρατία, τέλος στη λιτότητα. Υποσχέθηκε πολλά, τόσα πολλά, που δεν μπορούσε να τα διαχειριστεί ούτε ως ψέματα. Και τελικά, εκείνη η πολυδιαφημισμένη ελπίδα όχι μόνο δεν έφερε τίποτα, αλλά κατάντησε ανέκδοτο. Όχι μόνο για τους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά κυρίως για εκείνους που την πίστεψαν.
Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε μια χώρα πληγωμένη και την οδήγησε πρώτα σε ένα αχρείαστο δημοψήφισμα, μετά σε ένα τρίτο μνημόνιο και στο τέλος… στην απόσυρσή του. Όχι με κάποιον πολιτικό απολογισμό, αλλά με ένα σιωπηλό πέρασμα στην αφάνεια. Το κόμμα που άφησε πίσω, κουβαλά την εικόνα του: κουρασμένο, διχασμένο, αυτοπαγιδευμένο.
Και τα πρόσωπα που επένδυσαν στην εξουσία του, γαντζωμένα στην αδράνεια. Ο Παύλος Πολάκης, μονίμως θυμωμένος, πιστεύει ότι «τα λέει έξω από τα δόντια» ενώ ανακυκλώνει την ίδια κουρασμένη επιθετικότητα. Ο Νίκος Παππάς, βαδίζοντας με θράσος πάνω στην πολιτική του καταδίκη, είναι η προσωποποίηση του «δεν καταλάβαμε τίποτα». Το δίδυμο αυτό συμβολίζει όχι απλώς την απαξίωση, αλλά την εμμονή σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει πια.
Όσοι αποχώρησαν, δεν δικαιούνται λήθη. Ο Τσακαλώτος υπέγραψε μνημόνια με ταξική ενοχή. Ο Βαρουφάκης παρέδωσε την οικονομία στο ένστικτό του. Η Κωνσταντοπούλου μεταπήδησε με άνεση από το Σύνταγμα στις θεωρίες περί ξυλόλιου στα Τέμπη. Ο Τζανακόπουλος και ο Ηλιόπουλος αποχώρησαν ψιθυριστά, όπως ακριβώς πολιτεύτηκαν.
Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν κάτι άλλο. Όχι από το παλιό σύστημα, αλλά από μια πολιτική πραγματικότητα όπου το περιτύλιγμα μοιάζει σημαντικότερο από το περιεχόμενο. Ήταν η απόδειξη ότι το κόμμα αναζητούσε σωτήρα εκεί που χρειαζόταν επανίδρυση.
Και σήμερα, το μόνο που έχει να επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ήπια, αλλά βαθιά αδυναμία έμπνευσης. Ο Σωκράτης Φάμελλος, παρών αλλά διακριτικός, προσπαθεί να εκφράσει έναν χώρο που δεν του δίνει πια ούτε αυτιά, ούτε λόγο. Δεν φταίει μόνο ο ίδιος. Αλλά και δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν. Ούτε καν όσους τον τοποθέτησαν.
Αυτό δεν είναι κρίση. Είναι λήξη.
Η υποσχόμενη ελπίδα ήρθε. Είδε. Και έγινε ανέκδοτο.
