Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης. Πολιτικής σίγουρα πάντως όχι, αφού δύσκολα θα καταλάβει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στα δύο αυτά κόμματα. Κυρίως δύσκολα θα καταλάβει γιατί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει στην κοινωνία και τι ζητεί εν τέλει η κοινωνία από τα κόμματα.
Επέλεξαν να αντιπολιτευθούν την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τοξικότητα. Να καταστροφολογούν την ώρα που διαχειριζόταν σοβαρές, παγκόσμιες, κρίσεις. Να λαϊκίζουν και να χρησιμοποιούν fake news αντί να επιχειρούν να καταθέσουν προτάσεις και να παρουσιάζουν τεκμηριωμένες λύσεις για τα προβλήματα των πολιτών.
Στον ΣΥΡΙΖΑ –ο Αλέξης Τσίπρας αρχικά και ο Στέφανος Κασσελάκης στη συνέχεια– πίστεψαν ότι τα ψέματα και οι υποσχέσεις θα λειτουργήσουν όπως και πριν από το 2015. Ο Αλέξης Τσίπρας ακολούθησε την πεπατημένη που τον έφερε στην εξουσία, μόνο που οι εποχές είχαν αλλάξει. Ο Στέφανος Κασσελάκης πήρε το… μάνουαλ από το συρτάρι του προεδρικού γραφείου της Κουμουνδούρου και επέλεξε να τερματίσει το επίπεδο του λαϊκισμού, εκτιμώντας πως μπορεί να κάνει αντιπολίτευση χωρίς κόπο και φυσικά να αναδειχθεί με αυτόν τον τρόπο.
Δεν κατανόησαν τι θέλουν οι πολίτες. Τι επιθυμούν από μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό. Πόση σημασία δίνουν στη σταθερότητα και την ασφάλεια και πώς αυτό δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης. Το μήνυμα που έστειλαν στις ευρωεκλογές στην κυβέρνηση ήταν αυτό: να διαμορφώσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης. Να διορθώσει λάθη και παραλείψεις και να επιβεβαιώσει ότι αποτελεί προτεραιότητά της η αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας και η βελτίωσή της.
Δεν το κατανόησε όμως και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος τελικά αντέγραψε την καταστροφολογία του ΣΥΡΙΖΑ, την τοξικότητα και τον λαϊκισμό. Ενώ είδε τον Αλέξη Τσίπρα να οδηγείται στην πανωλεθρία, έσπευσε να τον αντιγράψει και να κοντράρει ένα πρόσωπο όπως ο Στέφανος Κασσελάκης σε ένα πεδίο στο οποίο το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καμία πρόσβαση. Ο επικεφαλής της Χαριλάου Τρικούπη πίστεψε ενδεχομένως ότι το να υποστηρίζει πως είναι η… σοβαρή αντιπολίτευση ήταν αρκετό, την ώρα που πλειοδοτούσε σε μια εμφυλιοπολεμική ρητορική μέσω της οποίας επιχειρούσε να αναβιώσουν τα παλιά μπλε και πράσινα καφενεία.
Εμφανιζόμενος ως θύμα –όπως και ο Στέφανος Κασσελάκης– κάποιων αόρατων εχθρών, μονίμως θυμωμένος με κάτι που ουδείς γνωρίζει τι είναι αυτό, θέλησε να πείσει τους ψηφοφόρους ότι μπορεί να τα κάνει όλα καλύτερα τόσο σε σχέση με τους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ –νυν και πρώην– όσο και σε σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και κάπου εκεί
έχασε και την μπάλα, την οποία τώρα παίρνουν στα χέρια τους οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι.
Το μπάχαλο στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη και στο ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη είναι η αφορμή να ξεκινήσει και η συζήτηση για την… Κεντροαριστερά. Στελέχη των δύο κομμάτων επιδιώκουν τη συνεργασία, τη συγκόλληση και τέλος τη συγχώνευση είτε μέσω ενός νέου φορέα είτε με τη συμπόρευση Κουμουνδούρου-Χαριλάου Τρικούπη. Μόνο που όσα λέγονται και όσα ακούγονται δείχνουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι απλώς δύσκολο να προχωρήσει, αλλά ίσως είναι και αδύνατον.
Γιατί; Διότι τα στελέχη των δύο κομμάτων θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο για τον εαυτό τους. Οι αρχηγοί θέλουν να διασώσουν το πολιτικό τους μέλλον μέσα από εσωκομματικά αλισβερίσια. Και κάπου εδώ η ιστορία τελειώνει πριν καν αρχίσει, όπως πάντα γινόταν σε αυτούς τους χώρους. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι στελέχη της μιας πλευράς δεν θέλουν ούτε να βλέπουν στελέχη της άλλης. Ακόμη και αν μπορούσαν να προχωρήσουν σε μια συγχώνευση, αυτή δεν θα μακροημέρευε αφού τα τσεκούρια του πολέμου δεν θα μπορούσαν να θαφτούν βαθιά…
