Στους διαδρόμους του Διαρκούς Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε διάχυτη μια ερμαφρόδιτη και αμήχανη πολιτικά αίσθηση. Στις συζητήσεις των στελεχών όλοι έκαναν λόγο για αμερικανική παρέμβαση στο κόμμα, υπονοώντας τον κομήτη Στέφανο Κασσελάκη, αλλά και διάφορες πληροφορίες που ήθελαν πρόσωπο το οποίο συνδέεται με τον πρώην Αμερικανό πρεσβευτή στην Ελλάδα Τζέφρι Πάιατ να υποστηρίζει τον νεόκοπο υποψήφιο, χωρίς φυσικά αυτό να είναι επιλήψιμο.
Γράφει ο Αριστείδης Ζορμπάς
Στην ουσία, ήταν μια μεταμοντέρνα αριστερή πολιτική, χωρίς πολιτική ουσία, που θύμιζε κάτι από Αμερική, αλλά είχε και έντονα στοιχεία πολιτικής γραφικότητας. Δίπλα σε μια ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μεγαλύτερων σε ηλικία που έχουν και τα δικά τους, ακόμα και ενδυματολογικά, χαρακτηριστικά, εμφανίστηκε ο εξ Αμερικής υποψήφιος με γραβάτα στα χρώματα του κόμματος, που αισθητικά έκανε τη διαφορά, από τον γνωστό συριζαϊκό«αχταρμά».
Πέντε υποψήφιοι πρόεδροι, πέντε ομιλίες, πέντε κυρίαρχες πολιτικές απόψεις, που εκφράστηκαν από τους υποψηφίους. Η Εφη Αχτσιόγλου, με τον αέρα του φαβορί, ήταν σαν να παρουσίαζε... πολιτική πρόζα, που ήθελε να ικανοποιήσει τους πάντες.
Ο Νίκος Παππάς κινήθηκε σ’ έναν εντελώς δικό του δρόμο, αυτόν που χάραξε από τη στιγμή της κατάθεσης της υποψηφιότητάς του. Ξόδεψε αρκετό από το χρόνο της ομιλίας του για να καυτηριάσει τις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, δείχνοντας μια προσωπική τάση σύγκρουσης με την κυβέρνηση σ’ ένα άλλο πεδίο και στοχεύοντας σε μια διεύρυνση προς το Κέντρο του πολιτικού τόξου. Χρησιμοποίησε τον όρο «μεγάλη, πατριωτική Αριστερά» με ανάλογα χαρακτηριστικά, διότι «όσο η Αριστερά δεν καταφέρνει να αποσπά δυνάμεις του Κέντρου από τη στρατηγική συγκόλλησή τους με τη Δεξιά δεν θα καταφέρει να έχει πλειοψηφία».
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τίμησε με την ομιλία του την ιστορία της Αριστεράς. Είχε συγκεκριμένη στόχευση, με εμφανή και ευανάγνωστα επιχειρήματα αριστερής κοπής, ενώ οι δύο συνονόματοι της διαδικασίας, ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Στέφανος Τζουμάκας, είναι δύο αντιστρόφως ανάλογοι πολιτικοί. Δύο πολιτικοί που είχαν στον πυρήνα του λόγου τους την Αριστερά, αλλά βλέποντάς την από εντελώς διαφορετική γωνία.
Ο νεόκοπος εξ Αμερικής υποψήφιος οραματίζεται ένα κόμμα στα αμερικανικά πρότυπα, που δεν θα εγκλωβίζεται σε αγκυλώσεις του παρελθόντος και θα χαρίζει ίσες ευκαιρίες σε όσους τις επιδιώκουν μέσα από τη Δικαιοσύνη κι ένα σύστημα αξιών που θα σπάσει το κατεστημένο του νεποτισμού και του lobbying, στον ιστό του οποίου –κατά τον ίδιο– έχει μπλέξει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Νέα φορά Αριστερά»
Στην παρθενική εμφάνισή του σε εσωκομματική διαδικασία αυτού του επιπέδου, ο κ. Κασσελάκης περιέγραψε τη «νέα φορά Αριστερά», σε μια απόπειρα συνέχειας της «πρώτης φοράς Αριστεράς», δηλαδή της διακυβέρνησης Τσίπρα, την οποία επιθυμεί να κληρονομήσει, υπερβαίνοντας το «φράγμα» του 41%, δηλαδή της εκλογικής επίδοσης της Ν.Δ.
Εκτός από συνεχιστής του Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Κασσελάκης έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως δεν συνιστά το κατάλληλο πρόσωπο για έναν ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ 10% και 15%, αποβλέποντας στην αύξηση της κοινωνικής απήχησης της Κουμουνδούρου, τη στιγμή που προσδιόρισε –όχι τυχαία– ως κεντροδεξιό το ΠΑΣΟΚ. Τέλος, πρότεινε ένα μοντέλο «άμεσης δημοκρατίας» στο κόμμα, ξεκινώντας από τη διαμόρφωση των ψηφοδελτίων από τις τοπικές οργανώσεις.
Ο κ. Κασσελάκης έμοιαζε να διαβάζει μεταφρασμένη στα ελληνικά μια ομιλία γραμμένη στα αγγλικά που θα ήταν σούπερ για Συνέδριο των Δημοκρατικών του Βερμόντ ή της Φλόριντα. Ενας αριστερός, ακόμα και ομογενής από την Αμερική θα έπρεπε να εμφορείται από τις ιδέες ενός Αμερικανού ακτιβιστή, του «Μπέρνι» Σάντερς, που υπηρετεί ως γερουσιαστής των ΗΠΑ για την Πολιτεία του Βερμόντ από το 2007.
Ο κ. Σάντερς έγινε γνωστός για τις οικολογικές, αντιπολεμικές, σοσιαλιστικές και προοδευτικές του ιδέες. Αυτοπροσδιορίζεται ως «δημοκρατικός σοσιαλιστής» και είναι ιδιαίτερα γνωστός για την αντίθεσή του στην οικονομική ανισότητα. Είναι υποστηρικτής της καθολικής κάλυψης υγείας, της δωρεάν φοίτησης στα πανεπιστήμια, της αύξησης του κατώτατου μισθού, της αποπληρωμής του φοιτητικού χρέους, της αποποινικοποίησης της κάνναβης, της πληρωμένης γονικής άδειας κ.λπ., ενώ έχει ασκήσει σκληρή κριτική στον πρώην πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, περιγράφοντάς τον ως «παθολογικό ψεύτη, ρατσιστή, ομοφοβικό, σεξιστή και ξενοφοβικό».
Ο κ. Κασσελάκης, αντίθετα, δεν φαίνεται να έχει διδαχτεί τίποτα από τον κ. Σάντερς, απλά ακολουθεί την πολιτική των εντυπώσεωντων socialmedia και της άκρατης επικοινωνίας χωρίς ουσίακαι χωρίς θέσεις για τα βασικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Θα συγκινήσει το ιδιόμορφο εκλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ και εκείνους τους παραδοσιακούς που τον έβλεπαν με μισό μάτι επειδή φόρεσε...γραβάτα;
Πάντως, αν κρίνει κανείς από το θρίλερ του Σαββάτου, όταν μέχρι τις 11.15 δεν είχαν βρεθεί οι 30 υπογραφές –έλειπε μία– και έτρεχε η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου από το προεδρείο να ειδοποιήσει τους ενδιαφερομένους, μάλλον υπάρχει θέμα. Τελικά δεν ήταν μία αλλά και άλλες δύο υπογραφές, αφού υπήρχαν και δύο που από παρανόηση δεν ανήκαν σε μέλη της Κ.Ε.
Με όλα όσα έγιναν, δύσκολα «ο Αμερικανός που σπρώχνει ο Τσίπρας», για πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει την καλύτερη τύχη στις εκλογές της προσεχούς Κυριακής. Διότι πολύ απλά, τόσο αυτός όσο και ο...άχαστος ηγέτης δεν είχαν πολιτική ουσία.
