Δεν υπάρχει ιδεολογική διαφορά. Δεν υπάρχει πολιτικό ή κομματικό διακύβευμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κοπεί στα δύο και ο μόνος λόγος που δεν έχουν ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του είναι η σφραγίδα και η κρατική χρηματοδότηση που υπερβαίνει ετησίως τα 4 εκατομμύρια ευρώ. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.
Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν αυτοπροσδιορίζεται τυχαία ως «πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ» στο εξώδικο που έστειλε σε Πολιτική Γραμματεία και Κεντρική Επιτροπή. Ούτε και η άλλη πλευρά των «87» ή «100» που βρίσκεται απέναντί του θέτει θέματα όπως αυτό της διαγραφής του. Η ουσία βρίσκεται πίσω από τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά πίσω από τη σφραγίδα που κρύβεται η κρατική χρηματοδότηση. Και η μια και η άλλη πλευρά δεν κάνει το επόμενο βήμα αφού κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στο να μείνει χωρίς τις κρατικές χρηματοδοτικές ετήσιες… ενέσεις που δεν είναι αμελητέες.
Η δυσκολία άλλωστε ενός νέου εγχειρήματος έγκειται στη χρηματοδότησή του. Οπότε και ο Στέφανος Κασσελάκης ναι μεν επιλέγει τη θυματοποίηση και δείχνει να επιδιώκει ακόμη και τη διαγραφή του, όμως δεν κάνει κινήσεις δημιουργίας νέου κόμματος. Αυτός είναι και ο λόγος που επιδιώκει να πάει στο Συνέδριο και να διεκδικήσει την ακύρωση της απόφασης έκπτωσής του από τη θέση του προέδρου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στελέχη που βρίσκονται στο περιβάλλον του αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να συγκεντρώσουν οπαδούς του στον χώρο που θα πραγματοποιηθεί –αν τελικά καταστεί εφικτό να πραγματοποιηθεί– το Συνέδριο.
Από την άλλη πλευρά, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι «87» κάνουν ό,τι κάνουν εντός ΣΥΡΙΖΑ και δεν αποχωρούν. Είδαν και τις δυσκολίες της Νέας Αριστεράς και σκέφτονται πως ένα νέο κόμμα δύσκολα θα σταθεί χωρίς οικονομική υποστήριξη. Βλέπουν άλλωστε ότι δύσκολα θα βρουν και υποστηρικτές που θα επένδυαν σε μια νέα κίνηση. Σπρώχνουν έτσι τον Στέφανο Κασσελάκη στην έξοδο ελπίζοντας ότι θα φύγει πριν από το Συνέδριο και ότι δεν θα λάβει μέρος στην εκλογική διαδικασία.
Μόνο που πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει άσβεστο μίσος. Στην κυριολεξία. Οι δολοφονίες χαρακτήρων –αγαπημένο άθλημα των συριζαίων και των τρολ για πολιτικούς αντίπαλους– έχει γίνει εργαλείο στα χέρια των… συντρόφων που χτυπούν με κάθε τρόπο τους… συντρόφους. Όσα λέγονται και όσα ακούγονται ξεπερνούν κάθε φαντασία. Βρίζονται σε ζωντανές συνδέσεις, χτυπούν κάτω από τη ζώνη, πυροβολούν στην πλάτη όποιον είναι απέναντι στο δικό τους… θέλω για την επόμενη ημέρα του κόμματος. Το δηλητήριο που επιχείρησαν να ρίξουν στην κοινωνία, το ρίχνουν τώρα εντός κόμματος. Ποτίζει απ' άκρη σε άκρη την Κουμουνδούρου, τα στελέχη της οποίας έχουν πιάσει στασίδι στην αρένα και ζητούν ακόμη περισσότερο… αίμα για να ταΐσουν το τέρας που εξέθρεψαν.
Θεία Δίκη; Ενδεχομένως. Σίγουρα όμως για κάποιους ήταν κάτι που αναμενόταν από την ώρα που χάθηκε η συγκολλητική ουσία της εξουσίας. Ίσως απλά καθυστέρησε…
