Η πολιτική σκηνή είναι μια σκακιέρα. Κάθε κίνηση μπορεί να κρύβει κινδύνους και ευκαιρίες. Μια κίνηση που αρχικά μπορεί να θεωρηθεί σωστή, στο απώτερο μέλλον ενδέχεται να αποδειχθεί καταστροφική. Στην περίπτωση του Jacob Frey, η στρατηγική του ως δημάρχου της Μινεάπολη των ΗΠΑ να «αγκαλιάσει» τις μειονότητες φάνηκε αρχικά προοδευτική, αλλά η εσωκομματική ήττα του από τον Omar Fateh αποκάλυψε τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν οι πληθυσμιακές δυναμικές αλλάζουν.
Ο Frey υιοθέτησε μια πολιτική ένταξης, προωθώντας την ισότητα και την ενσωμάτωση των μειονοτήτων. Οι ομιλίες που έδιναν έμφαση στη συνοχή και οι πολιτικές που επέλεξε ενίσχυαν την πρόσβαση σε εκπαίδευση, εργασία και κοινωνικές υπηρεσίες. Ετσι κέρδισε την υποστήριξη πολλών μειονοτικών ομάδων. Η προσέγγιση αυτή έγινε σε μια εποχή που η μετανάστευση και η δημογραφική αλλαγή ήταν στο επίκεντρο. Ωστόσο, αυτό που δεν υπολόγισε ήταν οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της πληθυσμιακής αύξησης των μειονοτήτων. Ο Fateh, από την άλλη, ως Σομαλοαμερικανός, για τους μειονοτικούς δεν ήταν κάποιος που τους βοηθάει αλλά ένας από αυτούς. Η σύνδεσή του με αυτές τις κοινότητες δεν είναι πολιτική αλλά βιωματική. Παράλληλα, με τις σοσιαλιστικές προτάσεις του αλλά και την κριτική στον Frey για τη σημερινή διοίκηση βρήκε απήχηση σε όσους ήθελαν αλλαγή.
Οι κίνδυνοι για πολιτικούς όπως ο Frey είναι εμφανείς. Οταν οι μειονότητες αυξάνονται πληθυσμιακά, η δυναμική της ψηφοφορίας αλλάζει. Από τη μία πληθαίνουν οι αντιδράσεις για πολιτισμική αλλοίωση της κοινωνίας, γεγονός που οδηγεί σε συντηρικοποίηση του γηγενούς πληθυσμού και εμφάνιση συντηρητικών πολιτικών. Από την άλλη, οδηγεί τις μειονότητες στην κατανόηση πως η δύναμή τους ενισχύεται, κι έτσι δεν χρειάζονται πλέον να είναι «ξενιστές» σε άλλο όχημα, αλλά μπορούν να εκλέξουν τους «δικούς τους». Ο,τι έγινε στη Νέα Υόρκη γίνεται πλέον στη Μινεάπολη.
Αλλά δεν συμβαίνει μόνο στις ΗΠΑ. Συμβαίνει και στην Ευρώπη. Στο Ηνωμένο Βασίλειο από τη μία ο γηγενής πληθυσμός που στρίβει συντηρητικά προς το Reform, από την άλλη η μουσουλμανική μειονότητα ετοιμάζεται να αφήσει τα οχήματα των Εργατικών, των Φιλελευθέρων και των Πρασίνων και να δημιουργήσει ένα δικό της κόμμα (Κόρμπιν/ Σουλτάνα). Αυτό μέχρι να τελειώσει η χρησιμότητα του Κόρμπιν και να θέσει αποκλειστικά δικό της επικεφαλής. Οδηγούμαστε με γοργά βήματα σε σύγκρουση πολιτισμών μέσα στις κοινωνίες της Δύσης.
