Σχεδόν 40 μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, η αντιπολίτευση σύσσωμη εξακολουθεί να μην ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται... Και τούτο δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλα τα κόμματα που απαρτίζουν το αντιπολιτευτικό μπλοκ – μικρότερα και μεγαλύτερα. Kόμματα που ψάχνουν να βρουν τον βηματισμό τους και δεν είναι υπερβολή πως κάποια εξ αυτών δίνουν μάχη επιβίωσης στην ευρωκάλπη, αφού δεν αποκλείεται το αποτέλεσμα αυτής να πυροδοτήσει εξελίξεις.
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Οπως και να ’χει πάντως, το βέβαιο είναι ότι η αδυναμία αυτή της αντιπολίτευσης να συμπεριφερθεί και να ενεργήσει συγκροτημένα αποτελεί πρόβλημα για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και την ίδια τη χώρα. Ακόμη και η κυβέρνηση είναι λογικό να θέλει σοβαρούς παίκτες απέναντί της, ώστε να νιώθει την πίεση και να μπορεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να είναι καλύτερη. Μολαταύτα, τα ίδια τα στελέχη της αντιπολίτευσης –μηδέ εξαιρουμένων των αρχηγών των κομμάτων– επιδίδονται σε ένα μίζερο και μονότονο παιχνίδι συσχετισμών μεταξύ τους. Σε έναν ιδιότυπο και διόλου παραγωγικό ανταγωνισμό, ο οποίος αγνοεί τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και η κοινωνία.
Υπάρχει π.χ. από τη μία πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επί των ημερών του Στέφανου Κασσελάκη μοιάζει... μεταλλαγμένος. Ενα κόμμα με όρους lifestyle, όπως ακριβώς ο αρχηγός του, το οποίο παίρνει αποστάσεις από τις παραδοσιακές θέσεις της Αριστεράς και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εκνευρίζει ακόμη και τα στελέχη του. Ενα κόμμα στο οποίο η εσωστρέφεια γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους έχει φωλιάσει για τα καλά και δεν μπορεί να πείσει τους ψηφοφόρους. Μοιάζει δηλαδή με ένα κόμμα δήθεν πολυσυλλεκτικό, το οποίο ωστόσο δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ψαρεύει σε θολά νερά και να «τσιμπάει» ψήφους είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά, δίχως ταυτότητα ή κατεύθυνση – με αποτέλεσμα να μη διστάζει να ρέπει ακόμη και προς τον εθνολαϊκισμό...
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το ΠΑΣΟΚ που βολοδέρνει και ο Νίκος Ανδρουλάκης, με την τακτική του που θυμίζει εκκρεμές, αδυνατεί να δώσει ένα σαφές στίγμα για τις θέσεις του. Είναι ενδεικτικό ότι το ΠΑΣΟΚ το τελευταίο χρονικό διάστημα παρουσιάζει –στην καλύτερη των περιπτώσεων– στασιμότητα στις δημοσκοπήσεις, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα κατορθώσει στις κάλπες να έχει διψήφιο ποσοστό ή να διατηρήσει ακόμη και την τρίτη θέση σε περίπτωση που δεν καταφέρει να πλασαριστεί στη δεύτερη.
Δογματικές αντιλήψεις, αντιφατικά μηνύματα
Στο σκηνικό αυτό με την... τρεκλίζουσα αντιπολίτευση υπάρχουν και οι μικρότεροι παίκτες. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, παρά την υψηλή δημοφιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα, παραμένει ένα κόμμα δογματικό, κολλημένο σε θέσεις του παρελθόντος και συχνά εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα τα οποία δεν επιτρέπουν στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς να το δουν σοβαρά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλήρης αντίθεσή του με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους θεσμούς της, παρότι συμμετέχει σ’ αυτούς και βέβαια στις ευρωεκλογές!
Οσο για τη Νέα Αριστερά, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα τμήμα του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ που αυτονομήθηκε έπειτα από τις... ακροβασίες Κασσελάκη και το πρόβλημα ξεκινά από το ίδιο της το ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές, στο οποίο φιγουράρουν πρόσωπα του παρελθόντος και όχι νέα τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν έναν αέρα ανανέωσης και να συμβολίσουν τον τίτλο του νεοσύστατου κόμματος. Δεδομένου λοιπόν ότι η επιρροή του ΜέΡΑ25 (και του Γιάνη Βαρουφάκη) φθίνει διαρκώς μετά την αποτυχία του στις εθνικές εκλογές να εκπροσωπηθεί στη Βουλή, ως ένας ακόμη παίκτης στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς προβάλλει η Πλεύση Ελευθερίας. Ωστόσο, η ιδιοσυγκρασία της Ζωής Κωνσταντοπούλου και κυρίως ο εκκεντρικός τρόπος με τον οποίο επιδιώκει να βρίσκεται διαρκώς στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας μάλλον απωθούν παρά θέλγουν τους ψηφοφόρους, με αποτέλεσμα στις δημοσκοπήσεις να καταγράφει μεν μια αξιόλογη επίδοση που μπορεί να επιβεβαιωθεί στις ευρωεκλογές, αλλά δεν παρουσιάζει μια ενισχυμένη δυναμική που θα προκύψει και από τυχόν διαρροές των άλλων αριστερών κομμάτων.
