Η Άλωση της Βαστίλης: η 14η Ιουλίου του 1789 αποτέλεσε το σημείο καμπής της Γαλλικής Επανάστασης. Εθνική Εορτή για τη Γαλλία σήμερα. Στην Ελλάδα σαν σήμερα το 1992 ένα 20χρονο παλικάρι άφηνε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο της οδού Καραγιώργη Σερβίας, στην καρδιά της Αθήνας, που εκείνο το πρωινό έσφυζε από κόσμο. Το όνομά του θα το θυμόμαστε ως ένα από τα θύματα της αριστερίστικης τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, αλλά υπάρχουν και κάποιοι -ευτυχώς λίγοι- που γεννήθηκαν στις 14 Ιουλίου και με το σχετικό σύνθημα διαδήλωναν όταν κυβερνούσε η «πρώτη φορά Αριστερά» υπέρ του δολοφόνου του Θάνου Αξαρλιάν.
Ο δολοφόνος ζει και υπήρξε περίοδος (με κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά) που κυκλοφορούσε αμέριμνος στους δρόμους της Αθήνας, χωρίς τύψεις για τα θύματά του. Ο Θάνος Αξαρλιάν όμως δεν ζει γιατί το «λάθος», το οποίο είχε επίσημα αναγνωρίσει η οργάνωση με προκήρυξή της, τον κατέστησε «παράπλευρη απώλεια» του ένοπλου αγώνα της 17 Νοέμβρη. Ο στόχος ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Γιάννης Παλαιοκρασσάς, που σώθηκε λόγω του θωρακισμένου οχήματος στο οποίο επέβαινε. Η ρουκέτα είχε βρει τον στόχο της, αλλά ο θάνατος παραμόνευε στη γωνία για τον 20χρονο πειραιώτη που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πόσοι και πόσα χρόνια ακόμα θα θυμούνται τον Θάνο Αξαρλιάν, πόσοι δεν θα ξεχάσουν τα θύματα της τρομοκρατίας, αλλά και πόσοι θα γοητεύονται από τη δράση των τρομοκρατών που το δικό τους αφήγημα τους θέλει «αγωνιστές» και όχι τρομοκράτες και δολοφόνους. «Ήταν ένα τραγικό λάθος» έγραψε χρόνια αργότερα ο δολοφόνος στο βιβλίο του, συμπληρώνοντας ότι ήταν το μοναδικό λάθος της 17 Νοέμβρη! Και η ζωή συνεχίστηκε σαν να μη συνέβη τίποτα, γιατί να σημειωθεί κι αυτό: μια μερίδα της κοινωνίας συναινούσε με το «ξεκαθάρισμα» των λογαριασμών με τους «καπιταλιστές» και τα «τσιράκια» των Αμερικανών.
Αρκετά χρόνια μετά, όλους αυτούς τους δεν «τρέχει τίποτα», τους συναντήσαμε ντυμένους «αγανακτισμένοι» στις πλατείες να στήνουν «λαϊκά δικαστήρια» και να δοξολογούν τη δράση της 17 Νοέμβρη: ο λαϊκισμός είχε και έχει σημείο αναφοράς. Και η ζωή συνεχίζεται, από εκεί που σταμάτησε του Θάνου Αξαρλιάν και των θυμάτων της τρομοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων στον κατάλογο και των νεκρών της MARFIN. Και όπως συνεχίζεται η ζωή, συνεχίζεται και η στρεβλή αντίληψη που έχει μέρος της ελληνικής κοινωνίας να θεωρεί ότι η Αριστερά έχει το προνόμιο να αναδεικνύει «ήρωες» για τους οποίους έχουμε υποχρέωση να διαδηλώνουμε στις αντίστοιχες επετείους μνήμης. Κάπως έτσι δικαιολογεί το «λάθος» και τις «παράπλευρες απώλειες» ένα κομμάτι της, που δεν παύει να είναι σάρκα από τη σάρκα της: οι αριστεριστές. Σήμερα, όμως, κι αυτό έχει σημασία δεν θα διαδηλώσουμε στη μνήμη του Θάνου Αξαρλιάν, δεν θα κλείσουν οι δρόμοι της Αθήνας λόγω της πορείας στη μνήμη του. Και φυσικά ο λόγος δεν είναι ο καύσωνας.
