Διαβάζω σε διάφορα σάιτ δηλώσεις καλλιτεχνών που ανήκουν στην Αριστερά και περίπλοκες αναλύσεις δημοσιογράφων και λοιπών πολιτικών αναλυτών ότι «ο Κασσελάκης δεν είναι αριστερός», ότι η συμπεριφορά του δεν συνάδει με τα ιδεώδη και τον αξιακό κώδικα της Αριστεράς κ.λπ. κ.λπ. Αρλούμπες, όπως θα έλεγε με περισπούδαστο ύφος και ο εκ του ΠΑΣΟΚ εκπορευόμενος σύντροφος Παναγιώτης Δουδωνής.
Ο Κασσελάκης είναι το αρχέτυπο του αριστερού. Είναι ο ορισμός της διγλωσσίας, της διπροσωπίας και του ψέματος που εγγενώς ενυπάρχει δομικά στην Αριστερά. Απλά, δεν κάνει καμία προσπάθεια να το κρύψει, να το καμουφλάρει, να το φτιασιδώσει, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι «σύντροφοί» του. Θεωρεί εαυτόν φορέα και κομιστή ενός ιδιότυπου αγνού ελιτισμού, σαφώς διαφορετικού και αντιδιαστελλόμενου από τον «αμοράλ ελιτισμό των δεξιών», τον οποίο σνομπάρει και –φαινομενικά– καταγγέλλει ως διεφθαρμένο και δέσμιο συμφερόντων.
Ο Κασσελάκης μπορεί να ορέγεται να μεταμορφώσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι άλλο από αυτό που είναι σήμερα, αλλά ο ίδιος ήταν και θα παραμείνει ένα τυπικό δείγμα από αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «Gauche Caviar», «Αριστερά του Χαβιαριού». Οι Βρετανοί το λένε «Σοσιαλισμό της Σαμπάνιας», οι Αμερικάνοι «Προοδευτισμό της Λιμουζίνας», οι Γερμανοί «Κομμουνισμό των Σαλονιών» και πάει λέγοντας.
Ο ευειδής Στέφανος αποτελεί παράδειγμα δεινού θιασώτη μιας Αριστεράς συνεπούς στις αξίες και τις αρχές της. Μιας Αριστεράς που κατά τον καθηγητή και τέως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ζουράρι είναι μια «γκλαμουριάρικη ζητιανιά της εξουσίας». Τώρα, αν είναι Αριστερά μπαίνοντας ή Αριστερά βγαίνοντας, ελάχιστη σημασία έχει.
