Μπορεί να εμφανίζεται ως νέος και πετυχημένος επιχειρηματίας, όμως αποδεικνύεται ότι είναι πιο παλιός και από το παλιό στην πολιτική. Ακολουθεί τακτικές και πρακτικές προηγούμενων αιώνων σε μια προσπάθεια να γαντζωθεί στην καρέκλα του προέδρου ενός κόμματος που βρίσκεται σε αποδρομή για να κάνει πραγματικότητα το… ελληνικό όνειρό του. Ο λόγος για τον Στέφανο Κασσελάκη και τις επιλογές του στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές.
Νέος είναι όντως ενώ για το επιχειρείν του υπάρχουν κενά που δεν έχουν καλυφθεί, δεν έχουν επεξηγηθεί και βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία συσκότισης. Όμως το νέος δεν φτάνει. Δεν αρκεί στην πολιτική το ηλικιακό κριτήριο αφού το ζήτημα δεν είναι πόσων χρόνων είναι κάποιος, αλλά το τι πρεσβεύει, σε τι αποσκοπεί και στο τέλος της ημέρας πώς σχεδιάζει να το πετύχει.
Αυτό που βλέπουμε στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη είναι πώς κινείται με λογικές που η χώρα επιχείρησε να αφήσει πίσω. Ότι κοιτά προς τις πλατείες των αγανακτισμένων και βλέπει τις… κρεμάλες που έστηναν προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα να ανέλθει στην εξουσία.
Αδυνατώντας να προχωρήσει σε οποιαδήποτε κίνηση, σε οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια πολιτική ατζέντα μπήκε από την αρχή σε μια τακτική λάσπης στον ανεμιστήρα, την οποία δεν διστάζει να αναπαράγει και ο ίδιος έχοντας επενδύσει στο Διαδίκτυο.
Έχει επιλέξει παλαιοκομματικές λογικές και πρακτικές. Έχει επιλέξει τη σπίλωση. Έχει επιλέξει να είναι πιο παλιός και από το παλιό κατεστημένο και έτσι πορεύεται. Ίσως φταίνε οι μέντορές του, ίσως επιδιώκει να τους ξεπεράσεις και μετά τον πολακισμό να επιβάλει τον κασσελακισμό. Μόνο που στο τέλος της ημέρας το ταμείο είναι συγκεκριμένο. Και η καταμέτρηση θα δείξει αν και κατά πόσο οι Έλληνες επιθυμούν επιστροφή στο παρελθόν, στο κακό παρελθόν που μόνο καλό δεν έκανε ποτέ στη χώρα.
