Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει βρει δύο… καραμέλες. Αυτήν περί δήθεν «συγκάλυψης» για τραγωίδα των Τεμπών και αυτήν περί δήθεν ενδεχόμενης νοθείας στις εκλογές. Για την πρώτη ό,τι και να γίνει ανακατεύει θεωρίες συνωμοσίας με λάσπη για να κάνει αυτό που πιστεύει πως είναι ο ρόλος της αντιπολίτευσης. Για τη δεύτερη εμμένει παίζοντας άθλια παιχνίδια με το πολίτευμα και τη Δημοκρατία, βάζοντας μπροστά τις εκλογές. Τον θεσμό που κανείς δεν αμφισβήτησε μέχρι που ήρθε στα… πολιτικά δρώμενα της χώρας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι επιμένει. Με τη λογική που διέπει τα Συριζοτρόλ, επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια σε μια προσπάθεια να εμπεδωθεί ένα κλίμα αποσταθεροποίησης από τη μια πλευρά και συσπείρωσης του κομματικού στρατού του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Η δήλωσή του στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού, χαρακτηριστική: «Δεν είναι δεδομένο το αδιάβλητο των εκλογών». Μάλιστα, επιχειρεί ν' ανοίξει θέμα και για τους εκλογείς εσωτερικού.
Τι και αν οι δικαστές και οι εισαγγελείς διέψευσαν τις προηγούμενες αναφορές του κατηγορώντας τον για την πρακτική που ακολουθεί και σημειώνοντας πως το αδιάβλητο είναι εγγυημένο. Τι και αν συνολικά οι δικηγορικοί σύλλογοι της Ελλάδας απάντησαν στις επικίνδυνες για τη χώρα θεωρίες του. Ο Στέφανος Κασσελάκης συνεχίζει τις θεωρίες συνωμοσίας και, κινούμενος στη λογική του Κυριάκου Βελόπουλου, επιβεβαιώνει και τη θεωρία των δύο άκρων. Βέβαια και το ΠΑΣΟΚ δεν λείπει από αυτό το παζλ προκειμένου να δέσουν μεταξύ τους όλα τα κομμάτια.
Και αυτό διότι τουλάχιστον οι δύο αρχηγοί, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, παίζουν τα ρέστα τους αναφορικά με την πολιτική τους επιβίωση. Δρουν και λειτουργούν με γνώμονα το πολιτικό τους μέλλον που συναρτάται με τις εξελίξεις στις ευρωεκλογές και το αποτέλεσμά τους. Και μπροστά στο ενδεχόμενο να βρεθούν μακριά από τις αρχηγικές καρέκλες, είναι πλέον αποφασισμένοι να σπρώξουν τη χώρα στον πολιτικό βούρκο εξαπολύοντας λάσπη, εξυφαίνοντας θεωρίες συνωμοσίας ή υιοθετώντας αυτές του προέδρου της Ελληνικής Λύσης.
Η αγωνία τους μεγάλη. Μόνο που δεν είναι αγωνία των πολιτών της χώρας. Απενεντίας, έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλει η πλειοψηφία ως προς την πολιτική σταθερότητα και την ανάπτυξη. Ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για μια δεύτερη θέση που δύναται να αποτελέσει το εργαλείο που θα χρησιμοποιήσει όποιος την κατακτήσει για να μη βρεθεί εκτός πολιτικής σκηνής δεν αφορά τη χώρα και τους κατοίκους της
