Σαν σήμερα, 22 Ιουλίου 2012, η ησυχία της καλοκαιρινής Πάρου ράγισε για πάντα. Ήταν απόγευμα Κυριακής, στην παραλία της Χρυσής Ακτής, όταν μια 15χρονη κοπέλα, η Μυρτώ Παπαδομιχελάκη, δέχθηκε μια απρόκλητη, απάνθρωπη επίθεση που θα άλλαζε τη ζωή της - και τη συνείδηση της χώρας - για πάντα.
Η Μυρτώ βρισκόταν στο νησί με τη μητέρα της για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Εκείνη την ημέρα είχε πάει μόνη της μια βόλτα στην παραλία, αλλά δεν θα προλάβαινε να επιστρέψει ποτέ όπως έφυγε.
Ο δράστης, ένας 21χρονος Πακιστανός μετανάστης χωρίς έγγραφα, γνωστός ως Αχμέτ Βακάς, την ακολούθησε, την χτύπησε άγρια στο κεφάλι με πέτρα και την κακοποίησε σεξουαλικά. Στη συνέχεια, την εγκατέλειψε αιμόφυρτη σε βραχώδη περιοχή.
Η κοπέλα μεταφέρθηκε αρχικά στο Κέντρο Υγείας Πάρου και στη συνέχεια, με ελικόπτερο, στο νοσοκομείο της Αθήνας σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί έδιναν μάχη επί μέρες για να τη διατηρήσουν στη ζωή. Η Μυρτώ είχε υποστεί σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και χρειάστηκε να υποβληθεί σε σειρά επεμβάσεων. Έκτοτε, ακολουθεί έναν μακρύ, σιωπηλό Γολγοθά.
Ο δράστης συνελήφθη λίγες ημέρες αργότερα χάρη στα αποτυπώματα και στο DNA που εντοπίστηκε πάνω στο σώμα του θύματος. Ομολόγησε την πράξη του, κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και επιπλέον 25 χρόνια για απόπειρα ανθρωποκτονίας και απόπειρα βιασμού. Η δίκη διεξήχθη σε βαρύ κλίμα, με την κοινή γνώμη να συγκλονίζεται από την αγριότητα του εγκλήματος και να στέκεται στο πλευρό της οικογένειας.
Η Μυρτώ σήμερα συνεχίζει να ζει με βαριά αναπηρία, καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο, ανήμπορη να μιλήσει και να αυτοεξυπηρετηθεί. Η μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου, δίνει καθημερινά έναν δικό της αγώνα για την αξιοπρέπεια και την ποιότητα ζωής της κόρης της. Η κοινωνική αλληλεγγύη υπήρξε ισχυρή - αλλά ποτέ δεν θα είναι αρκετή.
Δεκατρία χρόνια μετά, η υπόθεση της Μυρτούς δεν έχει ξεχαστεί. Δεν μπορεί να ξεχαστεί. Όχι μόνο γιατί συμβολίζει τη βαρβαρότητα που καραδοκεί ακόμα και στα πιο ανέμελα τοπία, αλλά κυρίως γιατί η ίδια η Μυρτώ ζει. Υπάρχει. Παλεύει. Και μαζί της παλεύει μια μάνα, μια οικογένεια, ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν θέλει να συνηθίσει στο φρικτό.
