Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου του 2005, η φύση θύμισε με τον πιο βίαιο τρόπο πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος μπροστά στη μανία της. Ο τυφώνας Κατρίνα, ένα όνομα που έγινε συνώνυμο της καταστροφής, πλησίαζε με ορμή τις νότιες ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι μετεωρολόγοι προειδοποιούσαν ήδη από μέρες, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος της καταστροφής που θα ακολουθούσε. Στην πραγματικότητα, ο Κατρίνα είχε ήδη αφήσει πίσω του συντρίμμια όταν πέρασε από τη Φλόριντα, αλλά ο πραγματικός όλεθρος βρισκόταν μπροστά: η Νέα Ορλεάνη και οι γύρω περιοχές του Κόλπου του Μεξικού θα γίνονταν το θέατρο μιας από τις πιο σκοτεινές σελίδες της αμερικανικής ιστορίας.
Η στιγμή της φρίκης
Το πρωί εκείνης της μέρας, οι άνεμοι έφταναν τα 280 χιλιόμετρα την ώρα. Η θάλασσα σηκωνόταν σαν τοίχος, έτοιμη να καταπιεί ολόκληρες γειτονιές. Οι δρόμοι της Νέας Ορλεάνης γέμιζαν με ανθρώπους που προσπαθούσαν να διαφύγουν, άλλοι με αυτοκίνητα, άλλοι με λεωφορεία που δεν έφταναν ποτέ, κι άλλοι απλώς με τα πόδια, κουβαλώντας ό,τι προλάβαιναν. Όσοι δεν είχαν τα μέσα ή τις δυνάμεις να φύγουν, έμεναν πίσω – και γίνονταν μάρτυρες μιας βιβλικής συμφοράς.
Τα αναχώματα της πόλης, που είχαν φτιαχτεί για να συγκρατήσουν τα νερά του Μισισιπή και του ποταμού Πόντσατραν, έσπασαν. Και τότε η Νέα Ορλεάνη πνίγηκε. Σπίτια κατέρρευσαν, άνθρωποι παγιδεύτηκαν στις στέγες, άλλοι χάθηκαν μέσα στα ορμητικά νερά. Οι εικόνες εκείνων των ημερών συγκλόνισαν όλο τον πλανήτη: ηλικιωμένοι παρατημένοι σε αναπηρικά καροτσάκια, παιδιά που περίμεναν βοήθεια σε ταράτσες, και πτώματα που επέπλεαν σε δρόμους που είχαν μετατραπεί σε κανάλια.
Η ανθρώπινη τραγωδία
Μέχρι να κοπάσει ο θυμός της φύσης, ο απολογισμός ήταν τρομακτικός. Περισσότεροι από 1.800 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, εκατοντάδες χιλιάδες έμειναν άστεγοι, ενώ οι υλικές ζημιές υπολογίστηκαν σε πάνω από 125 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Κατρίνα δεν ήταν απλώς μια φυσική καταστροφή· ήταν και μια αποκάλυψη για τις κοινωνικές ανισότητες στις ΗΠΑ. Οι φτωχότεροι, κυρίως Αφροαμερικανοί, ήταν εκείνοι που έμειναν αβοήθητοι, περιμένοντας για μέρες μέσα στη ζέστη και τη δυσωδία στο Σουπερντόμ, το γήπεδο που μετατράπηκε σε καταφύγιο.
Οι εικόνες χάους και η αργοπορημένη αντίδραση του κράτους έφεραν πολιτική θύελλα στην Ουάσινγκτον. Η Αμερική, που είχε μάθει να βλέπει τον εαυτό της ως πανίσχυρη, έμοιαζε γονατισμένη από τον ίδιο της τον καιρό.
Σήμερα, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η λέξη «Κατρίνα» δεν είναι απλώς το όνομα ενός τυφώνα. Είναι μια μνήμη-πληγή για τις νότιες πολιτείες, μια υπενθύμιση του πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή όταν έρχεται αντιμέτωπη με την οργή της φύσης. Η Νέα Ορλεάνη ξαναχτίστηκε, αλλά η ψυχή της κουβαλάει ακόμα εκείνη τη μέρα. Και κάθε φορά που κάποιος νέος τυφώνας σχηματίζεται στον Ατλαντικό, η σκιά του Κατρίνα επιστρέφει.
