Σαν σήμερα, 22 Οκτωβρίου 1988, η Ελλάδα σταματά για λίγο να ασχολείται με τα σκάνδαλα, τις αυξήσεις και τα μνημόνια της Μεταπολίτευσης. Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολύμηνη απουσία και μια δύσκολη εγχείρηση καρδιάς στο Λονδίνο, επιστρέφει στην Αθήνα. Το πλήθος φωνάζει ρυθμικά το όνομά του - «Ανδρέα, ζεις, εσύ μας οδηγείς!» - και τα μικρόφωνα τρίζουν από συγκίνηση. Ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, χλωμός αλλά χαμογελαστός, ανεβαίνει στη σκηνή. Και τότε κάνει μια κίνηση που κανείς δεν περίμενε: με ένα νεύμα, καλεί τη Δήμητρα Λιάνη να ανέβει δίπλα του.
Η αεροσυνοδός της Ολυμπιακής, νεαρή, όμορφη και άγνωστη στους περισσότερους, ανεβαίνει διστακτικά τα σκαλοπάτια. Εκείνη τη στιγμή, χωρίς καμία λέξη, ο Ανδρέας Παπανδρέου δίνει το πιο ηχηρό πολιτικό μήνυμα της δεκαετίας... όχι για την οικονομία, ούτε για το ΝΑΤΟ ή την ΕΟΚ, αλλά για την προσωπική του ζωή. Το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο, και η πολιτική σκηνή της χώρας αποκτά νέο πρόσωπο, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η εικόνα μεταδίδεται σε όλα τα κανάλια. Οι εφημερίδες της επόμενης μέρας μιλούν για «σκηνή ρομαντική», «νέο κεφάλαιο» και «συγκίνηση». Οι πιο ψύχραιμοι τη βλέπουν ως πολιτικό θάρρος. Οι κακεντρεχείς, ως επίδειξη εξουσίας. Μα ό,τι κι αν ήταν, εκείνη η στιγμή έμεινε. Ήταν το σημείο όπου η Ελλάδα μπήκε σε μια νέα εποχή, όπου ο ηγέτης δεν φοβόταν πια να δείξει τον άνθρωπο πίσω από το αξίωμα.
Ο Ανδρέας δεν ήταν ένας συνηθισμένος πολιτικός. Ήξερε τη δύναμη της εικόνας. Όπως είχε μάθει να διαχειρίζεται τα πλήθη, ήξερε και πότε να ρίξει τη μάσκα. Το νεύμα στη Δήμητρα δεν ήταν αυθόρμητο όσο έμοιαζε. Ήταν μια συνειδητή, σχεδόν θεατρική κίνηση, μια δήλωση ότι επέστρεφε όχι απλώς υγιής, αλλά ανανεωμένος, με μια γυναίκα που συμβόλιζε τη συνέχεια, τη ζωή μετά την ασθένεια, τη νέα αρχή.
Φυσικά, η Ελλάδα των ’80s δεν ήταν έτοιμη γι’ αυτό. Οι συντηρητικοί αγανάκτησαν, οι προοδευτικοί μπερδεύτηκαν, τα καφενεία πήραν φωτιά. Κάποιοι έβλεπαν έρωτα, άλλοι σκάνδαλο, κι άλλοι απλώς την αρχή του τέλους ενός μύθου. Μα είτε το ήθελε κανείς είτε όχι, εκείνη η σκηνή σηματοδότησε την πιο ανθρώπινη στιγμή ενός πολιτικού που ταύτισε τη ζωή του με την εξουσία.
Λίγα χρόνια αργότερα, η Δήμητρα θα γίνει σύζυγος του Ανδρέα, θα μπει στο Μαξίμου και θα γίνει κομμάτι της ίδιας της Ιστορίας του. Αλλά όλα άρχισαν εκείνη την ημέρα του Οκτώβρη, όταν μια προσωπική στιγμή έγινε εθνικό γεγονός.
Σήμερα, κοιτώντας πίσω, η εικόνα εκείνη μοιάζει να συμπυκνώνει ολόκληρη τη δεκαετία του ’80: πάθος, υπερβολή, χειροκρότημα και μύθος. Ένα νεύμα που χώρεσε πολιτική, έρωτα και Ελλάδα μαζί... με έναν τρόπο που μόνο ο Ανδρέας μπορούσε να σκηνοθετήσει.
Γιατί, όπως αποδείχθηκε, η Ιστορία δεν γράφεται μόνο στα έδρανα της Βουλής, πολλές φορές ένα νεύμα αρκεί για να αλλάξει τα πάντα.
