Σαν σήμερα, 25 Νοεμβρίου 1960, η μνήμη γίνεται κραυγή και η ιστορία συναντιέται με την συνείδηση. Μια ημερομηνία που στέκει σαν κόκκινη γραμμή απέναντι στη βία, θυμίζοντας στον κόσμο ότι η σιωπή δεν είναι ποτέ ουδέτερη.
Η δολοφονία των αδελφών Μιραμπάλ, των τριών «Πεταλούδων» που όρθωσαν ανάστημα απέναντι στον δικτάτορα Τρουχίγιο, έγινε σύμβολο αντίστασης. Και η ίδια αυτή ημερομηνία καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Όχι τυχαία. Γιατί ο θάνατος τους δεν ήταν ένα μεμονωμένο έγκλημα, αλλά η απόδειξη ότι η βία, όταν δεν την πολεμάς, γιγαντώνεται.
Οι αδελφές Μιραμπάλ- η Μινέρβα, η Πάτρια και η Μαρία Τερέσα -δεν ήταν απλώς τρεις γυναίκες. Ήταν λαμπερές φλόγες μέσα σε σκοτάδι. Μορφωμένες, θαρραλέες και με πυγμή που τρόμαζε ένα ολόκληρο καθεστώς. Είχαν το θάρρος να μιλήσουν, να διεκδικήσουν, να οργανώσουν αντίσταση σε έναν από τους πιο αδίστακτους δικτάτορες του 20ού αιώνα. Είχαν ακόμη και το θράσος να θέλουν ελευθερία. Κι αυτό τις καταδίκασε. Τις βασάνισαν, τις χτύπησαν άγρια, τις στραγγάλισαν και τις πέταξαν σαν σκουπίδια σε μια χαράδρα. Αλλά αυτό που δεν κατάλαβαν οι δήμιοί τους είναι ότι οι γυναίκες αυτές είχαν ήδη γίνει σύμβολα προτού καν πεθάνουν.
Η βάναυση δολοφονία τους συγκλόνισε τόσο πολύ τον κόσμο, που λίγα χρόνια αργότερα, η 25η Νοεμβρίου έγινε η παγκόσμια ημέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών.
Όμως η βία δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός που ανήκει στη δεκαετία του ’60. Είναι ακόμα εδώ...είναι παντού. Είναι στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στο δρόμο. Είναι η γυναίκα που φοβάται να μιλήσει. Το παιδί που μαθαίνει να ανέχεται. Η έφηβη που μεγαλώνει με την ιδέα ότι «έτσι είναι τα πράγματα». Και εδώ, σε αυτήν ακριβώς τη σιωπή, γεννιούνται οι επόμενοι θύτες και τα επόμενα θύματα.
Επομένως, η σημερινή ημέρα δεν μας ζητά απλώς να θυμηθούμε. Μάς ζητά να πάρουμε θέση. Να καταλάβουμε ότι η βία δεν είναι ποτέ ιδιωτική υπόθεση. Είναι κοινωνική. Είναι πολιτική. Είναι ηθική. Όταν μια γυναίκα κακοποιείται, όταν ένα παιδί ταπεινώνεται, όταν κάποιος ζει με φόβο, η κοινωνία ολόκληρη μικραίνει.
H ιστορία των Μιραμπάλ μάς υποχρεώνει να δούμε ότι κάθε φορά που ένας άνθρωπος σηκώνει χέρι, φωνή, εξουσία για να επιβληθεί, εκεί ξεκινά η δικτατορία του μικρόκοσμού του. Κι εμείς το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην αφήσουμε καμία μορφή βίας να περνά απαρατήρητη. Να μιλάμε. Να αντιστεκόμαστε. Να προστατεύουμε. Να μη συνηθίσουμε ποτέ το σκοτάδι.
Οι «Πεταλούδες» δεν πέθαναν για να παραμένουμε θεατές...πέθαναν για να «σηκωθούμε»!
