Άπαξ κι έγινε το ναυάγιο ήταν σίγουρο ότι μαζί με την ανείπωτη τραγωδία που άρχισε να εκτυλίσσεται στα παγωμένα νερά της αβύσσου ανοιχτά της Πύλου θα άρχιζαν και οι κωμωδίες – είτε από τηλεοράσεως είτε διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Πλημμύρισε ο τόπος από καπεταναίους. Αλήθεια, πού κρύβονται τόσοι γνώστες της θάλασσας, τόσοι Κουστό, τόσοι Κολόμβοι, που ξαμολήθηκαν να μας πουν πώς σταματάει ένα καράβι μεσοπέλαγα;
Είμαστε ναυτικός λαός, δεν αντιλέγω, από την άλλη βέβαια κάθε χρόνο πνιγόμαστε κάμποσοι στις πισίνες ή στα ρηχά της Λούτσας, αλλά εφόσον η χώρα μας έχει βγάλει Μιαούληδες και Κανάρηδες μάλλον κληρονομικώ δικαιώματι μπορούμε να αποφαινόμαστε γενικώς για ό,τι επιπλέει, από υπερωκεάνιο μέχρι το σωσίβιο-μονόκερως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο χάνονται τα λόγια ανθρώπων που δικαιούνται διά να ομιλούν, όπως παραδείγματος χάριν ένας καθηγητής που διδάσκει στο πανεπιστήμιο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, αλλά που δεν προλαβαίνει να σταυρώσει λέξη διότι ένας πολιτικός αντίπαλός του, που διδάσκει κομματικό μένος κι έχει σπουδάσει γεωπόνος, μιλάει για τα καράβια με την άνεση που θα μιλούσε για τη μελίγκρα.
Μίλησε και ο κύριος Τσίπρας χθες και μας φαρμάκωσε πάλι, ειδικά εκεί που είπε πόσο περήφανος νιώθει για την περίοδο της πρωθυπουργίας του, όταν η Μόρια ήταν το μελανό σημείο στον άτλαντα, αλλά εκείνος μάζευε συγχαρητήρια από διεθνούς εμβέλειας προσωπικότητες. Μετά ξαναφαρμακωθήκαμε εμείς οι Έλληνες στην από δω μεριά που μίλησε για «τουρκική μειονότητα» στη Θράκη, αλλά τουλάχιστον χάρηκαν στην από κει μεριά οι Τούρκοι που έχουν έναν άνθρωπο να στηρίξουν τις ελπίδες τους για την πραγμάτωση των γαλάζιων ονείρων τους.
