Εμφύλιο σπαραγμό δεν το λες, ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη επίσης δεν το λες, αλλά συντροφικά μαχαιρώματα πισώπλατα και μη, το λες και το παρά λες όλο αυτό που γίνεται στο ΠΑΣΟΚ, αρχής γενομένης από τις σπόντες της Άννας Διαμαντοπούλου - δηλαδή τί σπόντες, ευθεία βολή ήταν - κατά Καρυστιανού και κατά Κωνσταντοπούλου, με τον Παύλο Γερουλάνο να παίρνει τη σκυτάλη με φωτογραφικές δηλώσεις κατά όσων λαϊκίζουν λαϊκιστί, με τον Χάρη Δούκα κάπου πριν από όλο αυτό να ανεβάζει τη φωτογραφία με τον δύστυχο πατέρα απεργό πείνας, και έρχεται το κερασάκι στην τούρτα ο Νίκος Ανδρουλάκης, που μάλλον παρήγγειλε ποπ κορν να το απολαύσει όλο αυτό ο άνθρωπος, αλλά κάπου πρέπει να στραβοκατάπιε, όταν οι δημοσκοπήσεις τον θέλουν καταλληλότερο για πρωθυπουργό σε ποσοστό μικρότερο από αυτό που ψηφίζουν το κόμμα του.
Κι αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, σε μια δεύτερη ανάγνωση, προφανώς και όλοι μέσα στο κόμμα του δεν τον θεωρούν ικανό, προφανώς και όλοι μέσα στο κόμμα του δεν τον θεωρούν άξιο να τους κυβερνήσει - υπάρχουν και τα εσωκομματικά τους βλέπετε, αλλά εν καιρώ ειρήνης και εννοώ σε μη προεκλογική διαδικασία εσωκομματική, το να καμώνονται στελέχη τον αρχηγό ενώ αρχηγός υπάρχει, είναι κάπως οξύμωρο κομματάκι και πιθανότητα εγείρει θέματα διαδοχής, νοερά πάντα.
Όπως πάντως και να έχει, όσο τα ποσοστά της Χαριλάου Τρικούπη δεν αυξάνονται, η γκρίνια πάει και έρχεται και διαχέεται όχι μόνο στο κόμμα αλλά και στην κοινωνία, και αυτό προφανώς και δεν κάνει καλό στην εικόνα ενός κόμματος που προσπαθεί να πείσει πως είναι άξιος διάδοχος της μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν ξέρω αν θα αντέξουν να πάνε έτσι στις εκλογές του 2027 ή εάν θα γίνει κανένα μπαμ και θα έχουμε πάλι κάλπες πράσινες, πάντως ο κόσμος τους και δυσαρεστημένος είναι και βαλβίδα εκτόνωσης ζητάει, και λοξά κοιτάει και παρά κοιτάει τελευταία.
