Το 2024 ήταν η χρονιά που έκλεισε ο κύκλος των χαμένων πολιτικών, των χαμένων πολιτικών στρατηγικών, αλλά συνάμα και των χαμένων πολιτικών που τις εφηύραν και τις εφάρμοσαν στο σκήνωμα μιας Ελλάδας που αιμορραγούσε ανεξέλεγκτα ύστερα από μονόπρακτες μνημονιακές τραγωδίες στο Καστελόριζο και στην Κουμουνδούρου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάρμα ή αν απλά τα γεγονότα στο πλήρωμα του χρόνου κλήθηκαν και απέδωσαν μόνα τους δικαιοσύνη, αλλά το 2024 ήταν η χρονιά που η Ελλάδα απόλαυσε τη διάλυση και τον κατακερματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που έβαλε τη σφραγίδα και την υπογραφή του στα λουκέτα που μπήκαν επί κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα στην οικονομία, στην παιδεία, στην υγεία, αλλά –το κυριότερο– στις ζωές των Ελλήνων.
Το 2024 ήταν ξεκάθαρα η χρονιά κατά την οποία η χώρα, που γέννησε τη Δημοκρατία τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή, κατοχύρωσε την παγκόσμια πρωτοτυπία να είναι η χώρα χωρίς αντιπολίτευση. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει κυβερνήσεις να πέφτουν και εναλλαγές στα κόμματα που ασκούν εξουσία. Φέτος το Μέγαρο Μαξίμου μοσχοβολούσε από χιλιόμετρα μακριά ποπ κορν βουτυράτα, απαραίτητα για να παρακολουθήσει κανείς την επιθεώρηση «Ο κρότος μιας αντιπολίτευσης που καταρρέει».
Και αφού και το ΠΑΣΟΚ έλυσε τα σώψυχά του, και αποφάσισε πως ο νεοεκλεγείς πρόεδρός του είναι ικανότερος από τον προηγούμενο, και αφού οι δημοσκοπήσεις έδειξαν πως στο νέο πρόσωπο οι ψηφοφόροι του κόμματος απολαμβάνουν τον ηγέτη που τόσο προσδοκούσαν να τους κάνει την τιμή να έρθει από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση που δεν το ψήφισαν, η Ελλάδα απέκτησε, έστω στα χαρτιά, εν μια νυκτί, την αξιωματική αντιπολίτευση που λίγο έλειψε να αρχίσει να αναζητεί η Αγγελική Νικολούλη τις Παρασκευές τα βράδια.
Υγιή πολιτική σκηνή σημαίνει πρωτίστως υγιή κυβέρνηση και κατά δεύτερον υγιή αντιπολίτευση, και επειδή οι πιο κάτω της αξιωματικής είναι πρακτικά ανύπαρκτοι σε θέσεις και προτάσεις, έφτασε η ώρα να δούμε εάν ο Ανδρουλάκης αρκεστεί στο να το παίξει Τσίπρας χωρίς γραβάτα, ή αν θα κάνει το βήμα και θα σταθεί στο ύψος της κατάστασης που του ξημέρωσε.
Καλή χρονιά!
