Εάν υπάρχει ένα τραγούδι που εκφράζει την αντιπολίτευση και την οπτική της στα πολιτικά πράγματα, είναι αυτό της Ρένας Κουμιώτη «Σταμάτησαν του ρολογιού τους δείκτες».
Πέντε χρόνια και έξι μήνες μετά, όποιος παρακολουθήσει τη στρατηγική των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση, είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση είτε το ΠΑΣΟΚ, είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος το 2019, τη χρονιά που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έχαναν κατά κράτος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Από το σημείο εκείνο και έπειτα, βρέξει χιονίσει, η… βελόνα της αντιπολίτευσης παραμένει κολλημένη, τόσο με τον τρόπο που ασκούν την αντιπολίτευση όσο και στα όσα λένε.
Τα χρόνια περνούν, οι αρχηγοί στον ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν, στο ΠΑΣΟΚ παραμένει ο ίδιος, όπως και η «συνταγή» παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Επιχειρούν να σκαρφαλώσουν και πάλι πάνω στο «κύμα» των όσων προκαλούν τα προβλήματα, ποντάροντας στην απογοήτευση και στη δυσαρέσκεια που νιώθει μια μερίδα των πολιτών, με βάση τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Λίγο περισσότερος λαϊκισμός, λίγο λιγότερος, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στα ίδια λόγια και στη λογική που είναι επικεντρωμένη στο παρακάτω ιδεολόγημα: ότι με ένα πάτημα κουμπιού μπορεί να καταπολεμηθεί η ακρίβεια, να λυθεί το θέμα της αύξησης μισθών και συντάξεων, να ρυθμιστεί το θέμα της ενέργειας, να βρεθούν σπίτια για όλους τους αδύναμους, να γίνει η Τουρκία το «καλό παιδί» της γειτονιάς μας και μια σειρά από άλλα θέματα στα οποία βλέπουμε την αντιπολίτευση να συνεχίζει στην ίδια λογική.
Και όλα αυτά παρά το ότι οι πολίτες δεν δείχνουν να πείθονται απ’ όσους τους τάζουν ότι με ένα άρθρο και έναν νόμο θα αλλάξουν τη ζωή τους. Βλέπεις, ακόμη στο θυμικό των πολιτών υπάρχει το πού οδήγησαν τις ζωές τους τόσο τα «λεφτά υπάρχουν», όσο και το «σκίσιμο» των μνημονίων, οι σεισάχθειες και τα όσα έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια.
Φαίνεται όμως ότι και παρά το ότι μπήκαμε σε μια νέα χρονιά, δεν προδιαγράφεται οι κ. Ανδρουλάκης και Φάμελλος να σκοπεύουν να αλλάξουν την πολιτική τους και να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση με άλλο αφήγημα. Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημά τους είναι ότι δεν έχουν αφήγημα εναλλακτικό, που να πείθει ότι μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα από έναν άλλο δρόμο στην ασφάλεια και την ευημερία.
Δεν τραβάνε
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Αδρουλάκης, παλεύει να ισορροπήσει σε δύο βάρκες και να ζητά τα γνωστά: μείωση ΦΠΑ, πρόγραμμα στέγης, θέματα τραπεζών, κι όταν δεν του βγαίνουν τα όσα λέει, επιστρατεύει το τελευταίο «οχυρό» του: ότι η κυβέρνηση σύρεται πίσω του και υλοποιεί τα όσα προτείνει εκείνος!
Βέβαια, το μεγαλύτερο πρόβλημά του είναι ότι εκτός του ότι έχουν «κολλήσει» του ρολογιού οι δείκτες στο αφήγημά του, έχουν κολλήσει και οι δείκτες του κόμματός του και του ίδιου στις δημοσκοπήσεις. Σε κάποιες, δε, από αυτές οι δείκτες των ποσοστών του γυρίζουν προς τα πίσω.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πολυτραυματίας. Αναζητεί το πού θα πάει και πώς, ενώ μπροστά του έχει έναν ακόμη εφιάλτη που λέγεται «βιβλίο Στέφανου Κασσελάκη». Και αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα κάνει ο πάλαι ποτέ πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν του Κινήματος Δημοκρατίας και ποιους συντρόφους του θα κάψει με τις αποκαλύψεις του.
Τέλος, στην Κουμουνδούρου, παρά την αλλαγή ηγεσίας, το… φάντασμα του Αλέξη Τσίπρα συνεχίζει να πλανάται πάνω από τις όποιες επιλογές κάνει η ηγεσία, ενώ κανείς δεν γνωρίζει πόσο ο Παύλος Πολάκης θα παραμένει απενεργοποιημένος, χωρίς να προκαλεί εντάσεις στο ήδη εύθραυστο εσωκομματικό πεδίο.
Το δυστύχημα για ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πιστεύουν ακόμη και σήμερα ότι λέγοντας και κάνοντας τα ίδια πράγματα θα έχουν διαφορετικά αποτελέσματα. Οπως έχουν πει πολλοί, αυτό είναι το άκρον άωτον της ανοησίας. Ιδιαίτερα όταν (θα πρόσθετα εγώ) έχεις απέναντί σου έναν πρωθυπουργό (τον Κυριάκο Μητσοτάκη) και μια κυβέρνηση που απέναντι στο αφήγημα της «κανονικότητας» της αντιπολίτευσης θα θέτουν το «λαϊκισμός ή σταθερότητα»…
