Πέραν του οξύμωρου, που όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τρόπο ζωής, δηλαδή να είναι ένας συνασπισμός της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά να διεκδικεί υπό μορφή κόμματος την εκπροσώπηση της Κεντροαριστεράς, υπάρχει και ένα σχετικά νέο εύρημα ως αποτέλεσμα των διαδικασιών για την εκλογή νέας ηγεσίας: Αφορά τα στοιχεία ταυτότητας των υποψηφίων που θα διαδεχθούν τον Αλέξη Τσίπρα.
Εάν δηλαδή θα είναι λιγότερο ή περισσότερο «αριστεροί», λιγότερο ή περισσότερο «τοξικοί» ή, τέλος πάντων, η παρουσία τους θα αναδείξει πτυχές μιας πολιτικής που δεν θα έχει τον λαϊκίστικο χαρακτήρα που είχε (και συνεχίζει να έχει) η προηγούμενη.
Οποιος πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίληψη και νοοτροπία «τέλειωσε» με την αποχώρηση του ηγέτη του, μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν υπήρξε ποτέ: Και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε επί της ουσίας να «τελειώσει». Ως συνιστώσα, όμως, των συνιστωσών και προϊόν με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ολοκλήρωσε τον ιστορικό και, εν πολλοίς, φαύλο κύκλο του.
Συνεπώς, επί της αρχής, όλοι οι φερόμενοι ως υποψήφιοι να διεκδικήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσοι ενδεχομένως να προκύψουν στην πορεία, δεν έχουν να… χωρίσουν και πολλά πράγματα σε ό,τι αφορά τις ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις: Γιατί όλοι οι υποψήφιοι, μηδέ της κ. Αχτσιόγλου εξαιρουμένης, έχουν μέσα τους έναν Πολάκη που κρίνει και αξιολογεί τη στάση τους σε σχέση με τις αξίες ενός χώρου που δεν έγινε ποτέ κόμμα.
