Ο καπιταλισμός ευνοεί τον πλούτο και τους πλούσιους που, μεταξύ των άλλων ηθικών υποχρεώσεών τους προς στο κοινωνικό σύνολο, οφείλουν μέρος του πλούτου τους να τον ανταποδίδουν στην κοινωνία. Στην καπιταλιστική οικονομία, πολλώ δε μάλλον στον υγιή καπιταλισμό, δεν νοείται να υπάρχουν ολιγάρχες.
Ωστόσο, ας μη γελιόμαστε: πλην ελαχίστων περιπτώσεων, όταν δεν λειτουργεί ο καπιταλισμός, η μεσαία τάξη που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας υποφέρει από αμέτρητους κανόνες που στην ουσία παρεμποδίζουν την ικανότητά της να βελτιώσει τη θέση της. Οταν το κράτος είναι παντού, οι πλούσιοι εξελίσσονται σε ολιγάρχες με τη συνδρομή των μηχανισμών του. Γιατί, άλλο πράγμα είναι να πλουτίζεις πουλώντας υπηρεσίες στην αγορά, εντελώς άλλο να πλουτίζεις χάρη στην «προστασία» που εξασφαλίζει μια θεσμική δομή που εμποδίζει τον ανταγωνισμό.
Επείγει λοιπόν να απελευθερωθεί η κοινωνία από τα στερεότυπα και η οικονομία από τα προνόμια που απολαμβάνουν οι ολιγάρχες και οι επιχειρήσεις τους που λειτουργούν μονοπωλιακά, ενίοτε εκβιαστικά. Οι ισχυρές συμμαχίες που δεσμεύουν τους πολιτικούς με τις οικονομικές ολιγαρχίες είναι από τις βασικές αιτίες που αναστέλλουν τις μεταρρυθμίσεις, αυτές που εν τέλει επιβαρύνουν τους φορολογούμενους χωρίς ουσιαστικό όφελος για το δημόσιο ταμείο, αλλά κι αυτές που απειλούν τη δημοκρατία.
