Πολιτικοί αρχηγοί που συμμετέχουν σε πορείες και εν γένει συμπαραστέκονται στις απεργιακές κινητοποιήσεις, κυρίως αυτοί που εν δυνάμει θεωρούνται πρωθυπουργοί –όπως θεωρητικά ο Νίκος Ανδρουλάκης– και μόνο η παρουσία τους, με την ανάλογη των περιστάσεων ένδυση, παραπέμπει σε ανέκδοτο. Προφανώς το... πεζοπόρο στοιχείο της αντιπολίτευσης δίκην «επαναστατικής γυμναστικής» αποτελεί μέρος της δουλειάς της –όπως και οι ανέξοδες υποσχέσεις– που την κάνει καλά και εκ του ασφαλούς όσο το «δούλεμα» πάει περίπατο με σημαίες και ταμπούρλα.
Ωστόσο ενδόμυχα εύχονται μη γίνει καμιά «στραβή» και κυβερνήσουν. Διότι, εάν γίνει, τότε το debate του ΣΥΡΙΖΑ θα το δούμε στην κυβέρνηση. Συνεπώς άνεση στο «τάξιμο» έχουν κόμματα, όπως το ΚΚΕ, που διαθέτει αυτογνωσία του ρόλου του, κάποια άλλα «ειδικού σκοπού» και περιθωριακές πολιτικές δυνάμεις «γενικών καθηκόντων». Το ΠΑΣΟΚ, όμως, υποτίθεται ότι είναι κόμμα εξουσίας και όχι συνδικαλιστική οργάνωση ώστε να υιοθετεί όλα τα αιτήματα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Εκτός κι αν η πρόταση διακυβέρνησης του Νίκου Ανδρουλάκη, που θα «προσγειώσει» το κόστος ζωής που «απογείωσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας», έχει... πιλότο συνδικαλιστή. Αντιλαμβανόμαστε ότι η έννοια του statesman είναι ασύμβατη με το στιλ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αλλά ας το προσπαθήσει...
