Η αναγνώριση ενός κράτους συνεπάγεται καταρχήν την ύπαρξη κράτους. Η ύπαρξη κράτους προϋποθέτει έδαφος, πληθυσμό, κυριαρχία και κυβερνητικά όργανα. Αυτά τα στοιχεία το ορίζουν εσωτερικά, ενώ η αναγνώριση το ορίζει εξωτερικά.
Εν προκειμένω, η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους –πέραν της έμμεσης αναγνώρισης της Χαμάς και την απαλλαγή της για τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου– είναι προβληματική γιατί τα θεωρούμενα ως παλαιστινιακά εδάφη έχουν διαφορετικές κυβερνήσεις: Στη Δυτική Όχθη την Παλαιστινιακή Αρχή και στη Λωρίδα της Γάζας τη Χαμάς. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι η αναγνώριση θα επισπεύσει την ειρήνη, ποιος εγγυάται ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις που ομνύουν στην εξόντωση του Ισραήλ θα αναστείλουν τον ένοπλο αγώνα, όταν μάλιστα η Χαμάς δεν αποδέχεται τη λύση των δύο κρατών;
Δυστυχώς για τη διπλωματία του φιλανθρωπισμού, με τη Χαμάς παρούσα –παρακλάδι της θεοκρατίας των αγιατολάχ– δεν υπάρχει πραγματική δυνατότητα οικοδόμησης παλαιστινιακού κράτους που θα συνυπάρχει ειρηνικά με το Ισραήλ. Το γνωρίζει και ο Αμπού Αμπάς που οι δικές του μετριοπαθείς θέσεις καταπατούνται από την τρομοκρατική οργάνωση που χρησιμοποιεί τους Παλαιστίνιους σαν ασπίδα και εκβιάζει με τους ομήρους. Το γνωρίζουν και οι κοντόφθαλμες ηγεσίες της Δύσης που με τις αποφάσεις τους εξισώνουν ένα υπαρκτό κράτος μ’ ένα ανύπαρκτο.
