Από το Μιλάνο μέχρι τη Ρώμη, οι οργανωμένοι από την Άκρα Αριστερά ακτιβιστές, και κατά κόσμον «ειρηνιστές», κατέστρεψαν περιουσίες, επιτέθηκαν σε αστυνομικούςκαι μπλόκαραν δρόμους. Κάθε άλλο παρά ειρηνικές οι διαμαρτυρίες για τη Γάζα, αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μερικές ώρες αργότερα, οι «μαχητές» της Χαμάς, κοινώς δολοφόνοι για «ιερό» σκοπό, προκειμένου να δικαιώσουν τους αλληλέγγυους στον αγώνα τους εκτελούσαν δημόσια –όπως στον Μεσαίωνα– τρεις Παλαιστίνιους.
Προφανώς η υποστήριξη στην αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους δικαιολογεί και τις δολοφονίες, αρκεί αυτές να διαπράττονται στο όνομα της «ελεύθερης Παλαιστίνης». Οι εικόνες χάους στο Μιλάνο μάς έπεισαν ότι οι φρενοβλαβείς δεν αποτελούν ελληνικό φαινόμενο. Υπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ωστόσο, ο κίνδυνος σε μια δημοκρατία δεν έγκειται στους φρενοβλαβείς, έγκειται σε εκείνους που προσπαθούν να τους καταστήσουν συνομιλητές, σε εκείνους που προσπαθούν να τους δικαιολογήσουν, σε εκείνους που τροφοδοτούν τη φωτιά υποδαυλίζοντας τις φλόγες των κατηγοριών εναντίον «αντιδημοκρατικών» κυβερνήσεων. Ευθέως και χωρίς περιστροφές: στην Ιταλία τα κόμματα της Αριστεράς με τη στάση τους νομιμοποιούν την πολιτική βία. Στην Ελλάδα προς το παρόν επιδίδονται στη λεκτική βία. Σε κάθε περίπτωση, η Γάζα χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την επανεμφάνιση ενός «υποβοηθούμενου» αντισυστημισμού μιας νέας γενιάς «αγανακτισμένων».
