Μετρούσα τους μήνες, μετά τις εβδομάδες, τις μέρες, τις ώρες – έγιναν οι εκλογές του Μαΐου. Λέγαμε για πολλά –είτε απλά είτε πιο δύσκολα– θα το κάνω μετά τις εκλογές. Προκηρύχθηκαν επαναληπτικές για τον Ιούνιο, ξεκίνησε πάλι το μέτρημα, εβδομάδες, μέρες, ξενύχτια – ώρες έμειναν πια.
Χθες, γνωρίζοντας ότι έχει την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση στο Σύνταγμα ο ΣΥΡΙΖΑ, είχα καταστρώσει ένα δρομολόγιο για να φτάσω στο σπίτι μου. Στην άνοδο της Συγγρού το matrix έγραφε «Σύνταγμα κλειστό λόγω συγκέντρωσης», τα αυτοκίνητα όμως κινούνταν κανονικά, κινήθηκα κι εγώ. Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη λίγοι τουρίστες φωτογραφίζουν την αλλαγή φρουράς, ο ήχος από τα τσαρούχια στο μάρμαρο σμίγει με τη φωνή του κυρίου Τσίπρα, είναι η στιγμή που λέει ότι αν εκλεγεί ο κύριος Μητσοτάκης θα πεθαίνουμε στα νοσοκομεία, διότι θα γίνεται διαλογή ασθενών.
Η φωνή ερχόταν από τη μέση της πλατείας, θα μπορούσε να έρχεται και από το παρελθόν, αλλά αν είχα κλείσει τα μάτια και είχα αφεθεί σε όλους τους εφιάλτες που με στοιχειώνουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σε εκείνη την πλατεία με τους κυκλωτικούς χορούς, τα νταούλια και τους ζουρνάδες – τότε που παραλίγο να καταλήξουμε με ζουρλομανδύα όσοι τολμήσαμε να πούμε ναι στην Ευρώπη και γίναμε οι χειρότεροι εχθροί όσων είπαν όχι, που αμέσως έγινε ναι από τον τότε πρωθυπουργό.
Λίγες ώρες έμειναν για να μετρηθεί το ψέμα με την αλήθεια, η φρόνηση με την αλλοφροσύνη, ο φόβος με την ελπίδα, η Ελλάδα που μπορεί με την Ελλάδα που δεν θέλει, οι πολίτες με τους οπαδούς, το αύριο με το χθες – αύριο είναι ό,τι σήμερα θεωρήσαμε αδύνατο, μακρινό ή αδιάφορο…
