Αμέσως μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου, από αυτήν εδώ τη στήλη, γράφαμε το εξής: «Οι εκλογές που έρχονται τον επόμενο μήνα θα δείξουν εάν η δυναμική που έχει ο αντισυστημισμός στη χώρα μας υπολείπεται επιτέλους, για πρώτη φορά, από τη δυναμική που έχει αρχίσει να αποκτά η κοινή λογική» («Πώς ωρίμασε η ελληνική κοινωνία», Το Μανιφέστο, 27/05/2023).
Ήρθε, λοιπόν, ο «επόμενος μήνας» και μένει να φανεί ποια από τις δύο επικρατέστερες κοινωνικές τάσεις των προηγούμενων εκλογών είναι η πιο έντονη. Όπως λέγαμε και τότε, «το γεγονός ότι τώρα ο λαός μας φαίνεται κάπως πιο ώριμα σκεπτόμενος, δεν σημαίνει φυσικά ότι έχει ξαφνικά ανοσία στον λαϊκισμό. [...] Όσο πιο πολύ ωριμάζει η κοινωνία σαν σύνολο, τόσο πιο έντονα αντιδρούν τα κομμάτια της εκείνα που εκπροσωπούν τα πιο χαμηλά της ένστικτα».
Όλα, λοιπόν, θα κριθούν από το αν θα μπουν στη Βουλή ακραία κόμματα όπως η Ελληνική Λύση και η Νίκη, ίσως και η Πλεύση Ελευθερίας, για να πλαισιώσουν το μονολιθικό ΚΚΕ και τον αντιδραστικό ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όσο κι αν φαίνεται ότι οι Έλληνες ψηφίζουν πλέον στην πλειοψηφία τους με σοβαρότητα και ρεαλισμό, μία Βουλή με τέσσερα ή πέντε αντισυστημικά ή «ψεκασμένα» κόμματα δεν είναι καθόλου καλά νέα.
Στη δημοκρατία, βλέπετε, η αντιπολίτευση είναι απαραίτητη και έχει σημασία να ασκείται με σοβαρότητα, ειδάλλως είναι σαν να μην ασκείται καθόλου. Και αν σκεφτείτε ότι με την αμετροέπεια του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη τετραετία ήταν σαν να μην υπήρχε έλεγχος προς την κυβέρνηση, προσθέστε τώρα και την απαξίωση του κοινοβουλευτικού λόγου με τις συνωμοσιολογίες της Ελληνικής Λύσης και της Νίκης. Όχι ότι δεν έχουμε δει και χειρότερα στη Βουλή επί Χρυσής Αυγής, αλλά -καθαρά από αντιπολιτευτική σκοπιά- τουλάχιστον τότε υπήρχε η Νέα Δημοκρατία να κρατάει τα θεσμικά «μπόσικα».
Σε κάθε περίπτωση, μπορεί το βασικό διακύβευμα των ερχόμενων εκλογών να είναι η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, ωστόσο, το ποια θα είναι η σύνθεση της Βουλής δεν είναι κάτι που μπορεί να υποτιμηθεί. Το λιγότερο, ακόμα κι αν δεν μας ενδιαφέρει ποιοι κάνουν αντιπολίτευση, θα πρέπει να μας ενδιαφέρει ποιοι εκπροσωπούν την ελληνική κοινωνία όταν πρέπει να ληφθούν πολύ σημαντικές αποφάσεις. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να το έχουμε καταλάβει αυτό ύστερα από δέκα χρόνια αλλεπάλληλων κρίσεων...
Με άλλα λόγια, όταν υπάρχουν ξεκάθαρα διλήμματα και ερωτήματα που μπορούν να απαντηθούν μόνο με ένα ναι ή ένα όχι, το ποιος ακριβώς είναι βουλευτής μετράει διπλά. Θυμηθείτε τα μνημόνια και το δημοψήφισμα, σκεφτείτε ενδεχόμενα εθνικού συναγερμού σαν εκείνο στον Έβρο το 2020 και αναλογιστείτε μελλοντικά σενάρια ακόμα μεγαλύτερων κρίσεων, δεδομένου και του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το τελευταίο μέρος που χρειαζόμαστε να βρίσκονται όσοι πωλούν φθηνά εθνικισμό, συνωμοσιολογία και επανάσταση είναι μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Για την ακρίβεια, η Ιστορία έχει δείξει πως ούτε απ’ έξω δεν τους χρειαζόμαστε. Όσο μακρύτερα τόσο καλύτερα...
