Ενώ ο πλανήτης πάγωσε αίφνης από την πανδημία και άρχισε ο πόλεμος της επιστήμης να βρει το φάρμακο, η κουμουνδούριος Αριστερά άρχισε το αντάρτικο κατά πάντων: επιστήμης, λογικής, κυβέρνησης, νοημοσύνης, υπολήψεων. Τρεις φορές την ημέρα –κάπως σαν αντιβίωση των 500 ml– ζητούσε εκλογές, επενδύοντας στον εύλογο φόβο μπροστά στο άγνωστο, στην αναμενόμενη αγωνία του ανθρώπου έναντι της πιθανότητας να ζήσει το τέλος τού μέχρι τότε γνωστού κόσμου.
Εκ του αποτελέσματος κρινόμενοι άπαντες, φαίνεται πως η κοινωνία –παρότι επί μακρόν σε καραντίνα– ενώ μετρούσε τις τρίχες της οδοντόβουρτσας και χτένιζε τα κρόσσια από το χαλί της τραπεζαρίας, ταυτόχρονα ένιωσε την ανάγκη η επόμενη μέρα, όποια κι αν ήταν, να τη βρει σε καλύτερη μοίρα, με προοπτική, πρόοδο, φως, ελπίδα.
Πάντα εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως ήταν ζήτημα χρόνου να λειτουργήσει το ένστικτο επιβίωσης και να ακουστεί ένα στεντόρειο «άι σιχτίρ κι εσείς και τα χάσταγκ σας για τον Κούλη, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, το σκυλί του – μας κουλάνατε».
Τώρα ξεκινούν τα όργανα τα εσωκομματικά για την τύχη κόμματος, κομματιών και συνιστωσών, οι αναστοχασμοί, οι διάλογοι και οι διαλογισμοί – είναι ακριβώς η στιγμή που ξεκινά η δεύτερη τετραετία της νέας κυβέρνησης χωρίς αξιωματική αντιπολίτευση, κάτι που είναι πολύ κακό για τις δημοκρατίες γενικώς. Και σε όσους κλαυθμυρίζουν για την είσοδο στη νέα Βουλή ακροδεξιών κομμάτων, έχω να πω ότι η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από γραφικούς, αλλά από σοβαροφανείς που αναστοχάζονται και αποσυντίθενται την ώρα που ο στόχος είναι ο έλεγχος και η σύνθεση.
