Στον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας υπήρχε πάντοτε ένα κόμμα που εξέφραζε τον χώρο της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς. Ήταν εκείνος ο κομματικός φορέας στην αριστερή πτέρυγα που δεν έμενε μονότονα σε ξεπερασμένα συνθήματα και σκουριασμένες ιδέες, αλλά είχε τη δύναμη της υπέρβασης με ρεαλιστικούς όρους. Για παράδειγμα, τη δεκαετία του ’80 αυτό το κόμμα ήταν το ΚΚΕ Εσωτερικού και η βασική διαφορά του από το ΚΚΕ Εξωτερικού ήταν ότι τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του πίστευαν στην ευρωπαϊκή ταυτότητα, στην αναγκαιότητα της ΕΕ. Αρχηγός του ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος, πολιτικός με διακριτό κύρος και πολιτική ταυτότητα. Στην πορεία το κόμμα αυτό μετεξελίχθηκε. Έδωσε τη σκυτάλη του στον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου», το οποίο μετέπειτα έγινε «Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» και τελικά «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία», ενώ από τα ίδια κομματικά σπλάχνα είχε δημιουργηθεί και η «Δημοκρατική Αριστερά».
Το πιθανότερο είναι ότι μπορεί να χάνω κάποιους άλλους κομματικούς σχηματισμούς και συνιστώσες, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτού του χώρου, επειδή πάλευαν πάντα με πάθος για τις ιδέες τους, χωρίζονταν εύκολα σε τάσεις – είτε εντός είτε εκτός κόμματος.
Ακόμα και αν δεν είσαι αριστερός όμως, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις τη δίψα τους να πείσουν για τις ιδέες και τις προτάσεις τους και να διακρίνεις τα βαθιά δημοκρατικά πιστεύω τους.
Μπορώ να θυμηθώ προσωπικότητες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πορεία της ανανεωτικής Αριστεράς, προσωπικότητες πολιτικά υπέρλαμπρες. Ο Λεωνίδας Κύρκος, που ανέφερα πιο πάνω, ήταν από τις πιο εμβληματικές μορφές, αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω κι άλλα ονόματα, όπως του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του Φώτη Κουβέλη, του Νίκου Κωνσταντόπουλου, της Μαρίας Δαμανάκη κ.ά.
Και ήρθε μια μέρα που το τιμόνι ανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας. Σε μια από τις πιο κρίσιμες και δύσκολες στιγμές στην ιστορία της χώρας μας, ορκίστηκε πρωθυπουργός με πρωταρχικό στόχο να σώσει την Ελλάδα και τον λαό μας από την οικονομική καταστροφή και να δικαιώσει τους διαχρονικούς αγώνες της ανανεωτικής Αριστεράς. Στο πρώτο απέτυχε παταγωδώς καθώς μας «φόρτωσε» ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο και περίπου 100 δισ. στην πλάτη και στο δεύτερο κατάφερε το ακριβώς αντίθετο: συνέδεσε την Αριστερά με την πιο αντιλαϊκή και νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε ποτέ.
Οι ιδέες της Αριστεράς πήγαν περίπατο. Και θα μου πει κάποιος «κι εσένα τι σε νοιάζει;» Μα αν δεν υπάρχει αντίβαρο, το καράβι θα γείρει… Άσε που η ανανεωτική Αριστερά μέχρι να έρθει ο Αλέξης Τσίπρας είχε συμβάλει σε ουκ ολίγες μεγάλες και ουσιαστικές αλλαγές που αφορούσαν όλη την κοινωνία. Το πέρασμα από την εξουσία ήταν που την μπόλιασε με κάτι το οποίο δεν της ταιριάζει.
«Στέφανε, γερά, κυβέρνηση ξανά» ήταν ένα από τα συνθήματα όταν ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε τις πρώτες δηλώσεις του εκλεγμένος πια πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και αναρωτήθηκα από πότε το ζητούμενο για τους αριστερούς είναι η εξουσία σώνει και καλά και όχι η επικράτηση των ιδεών τους;
Προφανέστατα, οι κανονικοί αριστεροί δεν θα καταφέρουν άνετα να «αναπνεύσουν» σε ένα κόμμα το τιμόνι του οποίου κρατά πια ένας αρχηγός που είναι σαν να βγήκε από παιχνίδι αμερικανικού reality.
Πρόκειται περί κατάντιας και ξεφτίλας. Κρίμα. Μακάρι να πέσω έξω. Το εννοώ.
