Η εικόνα με τους Ευρωπαίους ηγέτες σε… φροντιστηριακή στάση να παρακολουθούν τον Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν η καλύτερη. Επί της ουσίας και πέραν της εικόνας, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
Ενώ Αμερική και Ρωσία επανασχεδιάζουν τις σφαίρες επιρροής τους, οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να εντάξουν τις αρχές τους στην πραγματικότητα: την εισβολή στην Ουκρανία και την προσπάθεια νομιμοποίησης, μέσω διαπραγματεύσεων, του δικαιώματος αλλαγής των συνόρων με τη βία, κάτι που θεωρείται ότι έχει εξαλειφθεί μετά την οδυνηρή εμπειρία του 20ού αιώνα.
Οι Ευρωπαίοι επικεντρώθηκαν στο θέμα των «εγγυήσεων ασφαλείας», παραβλέποντας την αναδιαμόρφωση των συνόρων, αυταπατώμενοι ότι τα εδάφη που θα παραδοθούν θα χαρακτηριστούν «αμφισβητούμενα» για να αποφύγουν την αναγνώρισή τους ως ρωσικά.
Είναι εμφανές ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες που απαιτούν εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία αρνούνται να αναφέρουν το μόνο μέσο που θα μπορούσε να τους καταστήσει αξιόπιστους: την ανάπτυξη ευρωπαϊκού στρατού. Ετσι, η ευρωπαϊκή άμυνα γίνεται μια ρητορική κατασκευή, χωρίς αξιοπιστία.
Ενώ ο Πούτιν δεν χρειάζεται τανκς για να αποσταθεροποιήσει την Ευρώπη: διαθέτει την παραπληροφόρηση, τις κυβερνοεπιθέσεις και φυσικά τα φιλορωσικά κόμματα που αυξάνονται στις ευρωπαϊκές χώρες. Οι «εγγυήσεις ασφαλείας» ηχούν κούφιες αν αγνοηθούν αυτές οι καθημερινές, αόρατες, αλλά σοβαρές απειλές.
