Συνήθως αυτά που χαρακτηρίζονται «μεγάλα συμφέροντα» –αλλά για λόγους ασφαλείας τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται– είναι συγκεκριμένοι μεγαλοεπιχειρηματίες με μεγάλα συμφέροντα και μεγάλες φιλοδοξίες. Τόσο μεγάλες ώστε να ελέγχουν τη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, όχι για να αυξήσουν τα κέρδη τους, αλλά για να αυξήσουν την επιρροή τους επί των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Αυτός ο κανόνας ισχύει διεθνώς και φυσικά η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Μόνο που στην ελληνική περίπτωση η επιρροή αναβαθμίζεται σε επιβολή και εν συνεχεία γίνεται απαίτηση για συγκυβέρνηση. Στον βαθμό λοιπόν που δεν υπάρξει αποδοχή του κανόνα τότε αρχίζουν οι εκβιασμοί και καταλήγουμε στις… κρίσεις με σκοπό να χαθεί… μπάλα.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί, αλλά αυτήν τη φορά ο «πρόθυμος» έχει πρωταγωνιστήσει στο ίδιο έργο κατά το παρελθόν μέχρι να γίνει ο ίδιος παρελθόν. Τώρα τον επαναφέρουν ελλείψει καλύτερου (ο Ανδρουλάκης δεν τραβάει ενώ η Ζωή το παρατραβάει) να αντιμετωπίσει τον απρόθυμο να ενδώσει στις πιέσεις Μητσοτάκη να γίνει… Τσίπρας.
Δηλαδή να κάνει ό,τι του λένε, ήτοι να γίνει υπεργολάβος των εργολάβων της ενημέρωσης. Σ’ αυτήν τη φάση βρισκόμαστε: στην έλευση του «συγγραφέα» προκειμένου ως «έμπειρος» να μαζέψει τα κουλουβάχατα του προοδευτικού χώρου σ’ ένα κόμμα «τουρλού» (Δρυμιώτης).
Προσεχώς περισσότερη μπάλα…
