Οι συμφωνίες, ενίοτε αποτέλεσμα συμβιβασμών και πιέσεων, είναι σε γνώση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Το καταδεικνύει η επίθεση αγάπης του Λευκού Οίκου. Ο Ουκρανός πρόεδρος γνωρίζει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας του και την κόπωση της δυτικής κοινής γνώμης. Ειδικά της τελευταίας, που μόλις σταθεροποιηθούν οι τιμές της ενέργειας, λίγη σημασία θα δίνει ποια σημαία θα κυματίζει στο Ντονμπάς ή στην Κριμαία. Η ιστορία σ’ αυτά τα θέματα είναι αμείλικτη, και το διδάσκει η περίπτωση του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Οταν τελειώσει ο πόλεμος, ένα μέρος της κοινωνίας θα τον κατηγορεί ότι ενέδωσε και ένα άλλο ότι οι θυσίες του πήγαν χαμένες. Αυτή θα είναι η στιγμή που ο Πούτιν θα βρει έναν υποψήφιο-μαριονέτα που θα κερδίσει τις εκλογές με την υποστήριξη του κυβερνοστρατού του. Είναι γνωστό από την εποχή του Τσόρτσιλ ότι οι μεγάλες προσπάθειες δεν εκτιμώνται πάντα από τον λαό.
Εάν ο Ζελένσκι τελικά ηττηθεί στις εκλογές –μαζί και η Ευρώπη– το μόνο που θα του απομείνει θα είναι η παρηγοριά ότι σταμάτησε το σχέδιο κατάληψης του Κιέβου, και ίσως μια νέα περιοδεία στην οποία οι Ευρωπαίοι που επαίνεσαν το σθένος του να αντιταχθεί στον εισβολέα θα τον αποχαιρετήσουν με ενθαρρυντικά χτυπήματα στην πλάτη.
