Είναι εντυπωσιακή η προσπάθεια που καταβάλλουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να εμφανίσουν την κυβέρνηση σαν έναν μηχανισμό παραγωγής σκανδάλων και τη χώρα να κυριαρχείται από τη διαφθορά. Πρωτοστάτης της επιχείρησης «δώσε πόνο» οΝίκος Ανδρουλάκης με απώτερο σκοπό να γίνει διάχυτη η αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι η κυβέρνηση καταρρέει υπό το βάρος των σκανδάλων –υπαρκτών ή μη– και η αποσταθεροποίηση να οδηγήσει σε παραλυσία τη χώρα.
Προφανώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αν και αμετροεπής, δεν είναι ανόητος ώστε να πιστεύει ότι η μεθοδευμένη βάσει σχεδίου ηθική απαξίωση του πρωθυπουργού θα τον καταξιώσει στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Αλλωστε, το προσωπικό του εκτόπισμα υπολείπεται ακόμα και των ισχνών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ για να το πιστεύει.
Πού αποσκοπεί λοιπόν αυτή η ακατάπαυστη καταγγελτικότητα; Εμφανώς στην απουσία πειστικής εναλλακτικής πρότασης την οποία καλύπτει με μια αντι-μητσοτακική ρητορική της δεκαετίας του 1980. Ο Νίκος Ανδρουλάκης αδυνατεί να κάνει κάτι περισσότερο απ’ αυτό που κάνει, δηλαδή τίποτα λιγότερο από την τακτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Και όσο το ΠΑΣΟΚ μοιάζει στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο η τραυματική εμπειρία του 2015 θα θυμίζει από ποιους γλιτώσαμε και από ποιους κινδυνεύουμε να πάθουμε τα ίδια. Η σκανδαλολογία δεν παράγει προσδοκία.
