Η εικόνα το πρωί της Τρίτης στο Γ΄ Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη τα έλεγε όλα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων και ο Δημήτρης Νατσιός της «Νίκης» έδωσαν το «παρών» στο τρισάγιο για τους πεσόντες του ’40.
Και οι υπόλοιποι; Άφαντοι.
Οι κενές θέσεις μετά τον Δένδια ανήκαν στους Νίκο Ανδρουλάκη, Σωκράτη Φάμελλο, Δημήτρη Κουτσούμπα, Αλέξη Χαρίτση και Κυριάκο Βελόπουλο. Ούτε ένας εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης δεν θεώρησε σκόπιμο να παραστεί σε μια εκδήλωση τιμής προς εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Ούτε ένας για να σταθεί προσοχή στη μνήμη των Ελλήνων του ’40.
Δεν πρόκειται για τυχαία απουσία. Είναι η δεύτερη μέσα σε λίγες μέρες. Προηγήθηκε η εκκωφαντική απουσία των ίδιων πολιτικών από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου — μιας μορφής που υπερέβη τις πολιτικές γραμμές και εξέφρασε μια Ελλάδα δημιουργική, ελεύθερη, με αυτοπεποίθηση. Και όμως, ούτε τότε, ούτε τώρα, βρήκαν την παραμικρή αίσθηση καθήκοντος
Η αντιπολίτευση δείχνει να έχει υιοθετήσει μια ιδιότυπη «πολιτική αποχής». Απουσιάζει από τις στιγμές που ενώνουν, αποφεύγει τις τελετές που υπενθυμίζουν συνέχεια, μνήμη και σεβασμό. Σαν να τη βαραίνει η ιδέα ότι πρέπει να σταθεί δίπλα σε θεσμούς και αξίες που δεν ελέγχει. Σαν να της είναι πιο άνετο το γιουχάισμα στα έδρανα από το “παρών” στην Ιστορία.
Η εικόνα ενός πρωθυπουργού που στέκει πλάι στους στρατιωτικούς και αποτίει φόρο τιμής στους νεκρούς του ’40, απέναντι σε μια αντιπολίτευση που προτιμά να μείνει σπίτι, είναι ίσως η πιο εύγλωττη πολιτική ανάλυση των ημερών μας.
Γιατί, τελικά, όποιος δεν σέβεται τη μνήμη, δύσκολα μπορεί να πείσει ότι σέβεται τη χώρα.
