Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκος Βελόπουλος επανήλθε στη Βουλή με τη γνωστή συνταγή θορύβου και θυμού. Με λόγο γεμάτο κραυγές και συνωμοσίες, προσπάθησε να μετατρέψει τη συζήτηση για ένα τυπικό νομοσχέδιο, για τον Άγνωστο Στρατιώτη σε προσωπικό του σόου. Αντί για πολιτική πρόταση, παρουσίασε θεατρική παράσταση καταγγελιών, ύβρεων και εθνικιστικών εξάρσεων. Το μόνο που πέτυχε ήταν να επιβεβαιώσει ότι ζει από τον διχασμό και τρέφεται από την ένταση.
Οι αναφορές του στον Άγνωστο Στρατιώτη αποκάλυψαν πλήρη έλλειψη σεβασμού στον θεσμό και στην Ιστορία. Επικαλέστηκε τον πατριωτισμό, την ίδια στιγμή που χρησιμοποίησε το μνημείο των ηρώων ως πολιτικό εργαλείο. Μίλησε για «διχασμό» την ώρα που ο ίδιος διχάζει, προσβάλλοντας θεσμούς, υπουργούς και πολιτικούς αντιπάλους με χυδαία φρασεολογία. Ο πατριωτισμός δεν είναι κραυγή μικροκομματικής απελπισίας, είναι συνέπεια και ευθύνη – έννοιες ξένες προς τον πρόεδρο της Ελληνικής Λύσης.
Ο κ. Βελόπουλος επιχειρεί να εμφανιστεί ως υπερασπιστής του «φτωχού Έλληνα», ενώ αξιοποιεί κάθε κοινοβουλευτική ευκαιρία για προσωπική προβολή και τηλεοπτικό υλικό. Μιλά για «σύστημα» και «πόλεμο», αλλά η μόνη μάχη που δίνει είναι με τη σοβαρότητα και τη λογική. Η ρητορική του θυμίζει καφενείο, όχι Κοινοβούλιο. Ο λόγος του προσβάλλει τους πολίτες που περιμένουν καθαρές θέσεις και όχι συνθήματα.
Η κυβέρνηση μπορεί να δέχεται κριτική – και πρέπει να δέχεται. Όχι όμως από εκείνους που μετατρέπουν την πολιτική σε φτηνό λαϊκισμό και το εθνικό φιλότιμο σε προσωπικό εμπόρευμα. Ο Βελόπουλος δεν αντιπροσωπεύει την Ελλάδα που προχωρά, αλλά την Ελλάδα που κραυγάζει για να κρύψει την αδυναμία της να προτείνει λύσεις.
