Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκος Βελόπουλος μιλά για «κυβέρνηση του διχασμού», αλλά χτίζει την πολιτική του καριέρα ακριβώς πάνω στον διχασμό. Οι δηλώσεις του για «πανικόβλητη κυβέρνηση» και «σχέδιο αυταρχισμού» δεν είναι πολιτική ανάλυση· είναι άσκηση συνωμοσιολογικής φαντασίας, σχεδιασμένη να προκαλέσει φόβο και εντυπώσεις. Όταν μια εθνική επέτειος, σύμβολο ενότητας, χρησιμοποιείται ως αφορμή για μικροκομματικές κορόνες, ο μόνος που υπονομεύει την ομοψυχία είναι ο ίδιος ο Βελόπουλος.
Η ρητορική του θυμίζει τις παλιές συνταγές του πολιτικού περιθωρίου: καταγγελίες χωρίς αποδείξεις, μεγάλα λόγια για «πατρίδα» και «σχέδια εναντίον των Ελλήνων», και μόνιμη επίκληση στο συναίσθημα. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης δεν κάνει πολιτική· κάνει θέαμα για το κοινό του, επενδύοντας στη δυσπιστία και την οργή. Όσο περισσότερο μιλά για «διχασμό», τόσο περισσότερο τον συντηρεί.
Η κυβέρνηση ούτε «πανικοβλήθηκε» ούτε «επιβάλει αυταρχισμό». Αντιμετωπίζει με υπευθυνότητα προκλήσεις που άλλοι μετατρέπουν σε φτηνή ρητορική. Οι παρελάσεις είναι εθνικές, όχι κομματικές. Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ο εορτασμός ως απόδειξη «καθεστωτικής επιβολής» είναι πολιτικός εκφυλισμός, όχι αντίσταση.
Ο Βελόπουλος δεν εκφράζει την ενότητα των Ελλήνων· εμπορεύεται την αγανάκτησή τους. Καταγγέλλει διχασμούς που ο ίδιος καλλιεργεί και παρουσιάζει φανταστικούς εχθρούς για να διατηρεί πολιτική ορατότητα. Στο τέλος, η «θύελλα» που επικαλείται δεν αφορά την κυβέρνηση· αφορά την αξιοπιστία του.
