O Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο, αυτή τη φορά με το «ευγενές» αίτημα να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της κρίσιμης σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, την επομένη του δημοψηφίσματος του 2015. Ζητά «άπλετο φως» και «αλήθεια» για μια από τις πιο ταραγμένες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Όμως η υποκρισία δεν κρύβεται. Πρώτα απ’ όλα, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας οφείλει να κάνει το αυτονόητο: να δώσει στη δημοσιότητα όλα όσα κρατά κρυφά από εκείνη την εποχή.
Πού είναι η επιστολή παραίτησης του Νίκου Κοτζιά, μετά τις καταγγελίες του Πάνου Καμμένου για μίζες; Γιατί δεν αποκαλύπτονται οι μυστικές συνομιλίες με τον Ζόραν Ζάεφ που προετοίμασαν το έδαφος για την εθνικά αμφιλεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών;
Και το πιο σημαντικό: ας μιλήσει για το πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν με την πολιτική του αστάθεια και την επιλογή να οδηγήσει τη χώρα σε ένα δημοψήφισμα παρωδία, έθεσε σε κίνδυνο το μέλλον της Ελλάδας. Ποια ήταν τα σκοτεινά παρασκήνια; Ποια συμφωνημένα και μη συμφωνημένα σχέδια καθόρισαν το τι θα ακολουθούσε;
Αν πραγματικά θέλει «φως», ας το ξεκινήσει από τον εαυτό του. Μέχρι τότε, οι κραυγές για «αλήθεια» από τον Τσίπρα δεν είναι παρά μια ακόμα προσπάθεια να αποσείσει τις δικές του ευθύνες, να καλύψει τα δικά του «άπλυτα» και να παίξει το γνωστό παιχνίδι της υποκρισίας.
Ο ελληνικός λαός αξίζει την πλήρη αλήθεια αλλά αυτή δεν έρχεται με επιλεκτικές αποκαλύψεις, έρχεται μόνο με πλήρη κάθαρση.
