Πέρασαν δέκα χρόνια από τη νύχτα που ο Αλέξης Τσίπρας, με τη σοβαρότητα φοιτητικής συνέλευσης, ανακοίνωσε δημοψήφισμα για την «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας — μια πορεία που αποφάσισε να παίξει στα ζάρια, μπας και τον πάρουν στα σοβαρά οι Ευρωπαίοι. Αντί για σχέδιο, παρουσίασε ένα τελεσίγραφο. Αντί για στρατηγική, ένα ριψοκίνδυνο πολιτικό καπρίτσιο με φόντο τα κλειστά ΑΤΜ και τις ουρές στις τράπεζες.
Ο λαός απάντησε «Όχι», σε ένα ερώτημα-παρωδία που ούτε οι συντάκτες του δεν καταλάβαιναν. Και ο Τσίπρας; Το έκανε «Ναι» μέσα σε 48 ώρες. Με το ίδιο χέρι που δήθεν χτύπαγε το τραπέζι, υπέγραφε το τρίτο και σκληρότερο Μνημόνιο.
Αλέξη, δεν ξεχνάμε. Το δημοψήφισμα δεν ήταν πράξη δημοκρατίας. Ήταν η πιο επιπόλαιη μπλόφα της Μεταπολίτευσης. Και το μόνο που κατάφερες ήταν να επιβεβαιώσεις πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ένας πρωθυπουργός που μπερδεύει τη χώρα με προσωπικό του στοίχημα.
Και τώρα; Δέκα χρόνια μετά, αφού πέρασε από κότερα, γραβάτες, απανωτές εκλογικές πανωλεθρίες και fake πρωθυπουργικά στιλιζαρίσματα, επιστρέφει. Θέλει να ξανασυστηθεί ως “σωτήρας”, σαν να μην τον είδαμε ήδη να βάζει φωτιά στο ευρωπαϊκό σπίτι και μετά να μας κουνάει τον πυροσβεστήρα.
Δέκα χρόνια μετά τη μπλόφα, ο τζογαδόρος θέλει ρεβάνς.
