Πριν δέκα χρόνια τέτοιες μέρες, μια μάνα στην Αθήνα με ένα νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά, είχε πάρει σβάρνα τα φαρμακεία της πόλης ψάχνοντας απεγνωσμένα να στοκάρει το ειδικό γάλα εισαγωγής με το οποίο θα έπρεπε να τραφεί το λεχούδι της, γιατί δεν ήταν ούτε η ίδια σε θέση να γνωρίζει αν μετά την 5η Ιουλίου που θα γινόταν το δημοψήφισμα θα το έβρισκε στα ράφια, κι αν θα μπορούσε να του το προσφέρει.
Πριν δέκα χρόνια τέτοιες μέρες, μια άλλη μάνα στη Θεσσαλονίκη, είχε χάσει τον ύπνο της γιατί ο γιος της μετά από ένα τροχαίο έπρεπε να κάνει χειρουργεία και φυσιοθεραπείες για να ξανασταθεί στα πόδια του, κι ακούγοντας τους τότε κυβερνώντες του τόπου να λένε ότι ο καθένας θα δικαιούταν μετά την 5η Ιουλίου του 2015 χίλια πεντακόσια ευρώ για νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κάθε έτος, ήξερε βαθιά μέσα της πως τον καταδίκαζαν να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Πριν δέκα χρόνια τέτοιες μέρες, μια άλλη μάνα πάλι στην Κάρπαθο, άκουγε κάθε βράδυ την κόρη της από το διπλανό δωμάτιο να κλαίει με αναφιλητά, γιατί η μικρή δεν ήξερε αν μετά την 5η Ιουλίου του 2015 θα μπορούσε να πάει να σπουδάσει στο
Πανεπιστήμιο - όνειρο ζωής - που με τόσο κόπο, διάβασμα και θυσίες είχε καταφέρει να περάσει.
Πριν δέκα χρόνια τέτοιες μέρες, ένα τσούρμο από πολιτικούς άσχετους με οποιοδήποτε είδος διαχείρισης, κρατούσαν το τιμόνι της χώρας και την οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό. Δε δίστασαν λεπτό να κάνουν πλιάτσικο στις ίδιες μας τις ζωές, ευτυχώς όμως που ήταν τόσο ανίκανοι που δεν το πέτυχαν.
Η χώρα είχε κοπεί στα δύο, η ένταση κορυφωνόταν και η τοξικότητα που καλλιεργήθηκε μεταξύ των στρατοπέδων του Όχι κα του Ναι θύμιζε Ελλάδα σε προεμφυλική κατάσταση. Όσοι από εμάς στηθήκαμε στο ουρές για να ζητιανέψουμε από τα ATM τα δουλεμένα μας λεφτά, δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ.
Ποτέ ξανά τέτοια εθνική κατάντια.
Ποτέ.
