Ο Αλέξης Τσίπρας κάλυψε ένα κενό το οποίο άφησαν πίσω τους οι φιλελεύθερες και οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο, αλλά εν προκειμένω μας αφορά λόγω της προσπάθειας κάλυψής του από ετερόκλιτες δυνάμεις. Το ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων, τώρα που φεύγει (και μέχρι να επιστρέψει), είναι το εξής: Ο κ. Τσίπρας έκανε όσα έκανε και εκείνος έκρινε ότι ορθώς τα έκανε: Οι φιλελεύθεροι τι έκαναν ώστε να μην του επιτρέψουν να τα κάνει; Τι κάνουν, ακόμα και τώρα, προκειμένου να ανακόψουν μια νέα γενιά «αγανακτισμένων» που επωάζεται πίσω από τις ετικέτες της Δεξιάς και της Αριστεράς ώστε να μη συζητάμε για το παρόν και το μέλλον της Δημοκρατίας και των θεσμών;
Διότι εάν πάρουμε ως δεδομένο ότι η αποχώρηση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ του ανθρώπου που έδωσε στο περιθώριο πολιτική υπόσταση αυτομάτως θέτει στο περιθώριο το λαϊκισμό, τότε οφείλουμε να αναρωτηθούμε γιατί η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος είναι παρούσα σε όλες της τις μορφές και τις εκφάνσεις εντός και εκτός Βουλής.
Προφανώς αυτό που έφερε ο Αλέξης Τσίπρας στα πολιτικά πράγματα, όπως αντίστοιχα ο Ιγγλέσιας στην Ισπανία, η Μελόνι στην Ιταλία, ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, ή ο Τραμπ στις ΗΠΑ δεν οφείλεται μόνο στις προσωπικότητές τους. Η αλήθεια είναι δυσάρεστη: αυτοί οι ηγέτες βρίσκονται στην εξουσία –ακόμα και όταν φεύγουν– γιατί η φιλελεύθερη δημοκρατία πρόδωσε μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος.
