Δέκα χρόνια μετά την πιο οδυνηρή πολιτική περιπέτεια της Μεταπολίτευσης, ο πρώην πρωθυπουργός αντί να αναλάβει ευθύνες, ζητά να ξαναγράψει την Ιστορία.
Δέκα χρόνια μετά το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει, όχι για να απολογηθεί, αλλά για να ξανανοίξει το φάκελο εκείνης της περιόδου με όρους προπαγάνδας. Αντί για ειλικρίνεια, προσφέρει θράσος. Αντί για αυτοκριτική, αναζητεί πολιτική δικαίωση μέσα από την παραχάραξη των γεγονότων. Και όλα αυτά με αφορμή την πρότασή του να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της Συνόδου Αρχηγών μετά το δημοψήφισμα.
Όμως η αλήθεια για το 2015 δεν είναι κρυμμένη σε πρακτικά. Είναι γραμμένη στις καταθέσεις που άδειασαν, στις ουρές των ΑΤΜ, στα capital controls, στην απομείωση της εμπιστοσύνης, στο τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο. Είναι γραμμένη στα 86 δισ. που κόστισε η «υπερήφανη διαπραγμάτευση». Είναι η περίοδος που η Ελλάδα βρέθηκε πιο κοντά από ποτέ στην άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν απλός παρατηρητής αυτής της καταστροφής. Ήταν ο πρωταγωνιστής της. Ήταν αυτός που, παρά τις προειδοποιήσεις, έπαιξε στα ζάρια το μέλλον της χώρας για να εξυπηρετήσει ένα εσωκομματικό ακροατήριο και μια ακραία ιδεοληψία. Το δημοψήφισμα-παγίδα του Ιουλίου, η αλλαγή ερωτήματος, η αγνόηση του αποτελέσματος και η κωλοτούμπα που ακολούθησε δεν είναι στοιχεία εθνικής υπερηφάνειας. Είναι δείγματα πολιτικού κυνισμού.
Σήμερα, ζητάει «αποτίμηση» της περιόδου. Μα αυτή έχει ήδη γίνει από τους πολίτες που τον τιμώρησαν στις κάλπες. Από τους αριθμούς. Από τη διεθνή κοινότητα που είδε την Ελλάδα να μετατρέπεται για ένα εξάμηνο σε πειραματόζωο ενός ερασιτεχνισμού χωρίς φρένα.
Αν θέλει πράγματι να γίνει συζήτηση για το ’15, ας ξεκινήσει με μια συγγνώμη. Για τις αυταπάτες. Για το διχασμό. Για τη ζημιά. Όχι με νέα μυθεύματα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη όσων τα πλήρωσαν.
