Το τέλος του λαϊκισμού ήταν προβλέψιμο πριν από δέκα χρόνια, όταν ακόμα ο Αλέξης Τσίπρας εμφανιζόταν βέβαιος ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ισχυροποιούσε τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Πρώτοι το αντελήφθησαν οι σύντροφοί του που αποχώρησαν και αργότερα κάποια ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που είχαν επενδύσει στη γοητεία του. Τα οποία και τον «κράτησαν» στην εξουσία παρά τα επώδυνα μέτρα που είχε πάρει.
Το τέλος του κύκλου που άνοιξε η κρίση, δημιουργώντας πολιτικά εκτρώματα, έκλεισε με τον εκλογικό θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ωστόσο, ο κύκλος του Αλέξη Τσίπρα έμεινε ανοιχτός, αφού οι «φίλοι» του από τα παλιά φρόντισαν εγκαίρως να τον… διασώσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ένας νέος (φαύλος) κύκλος ανοίγει από εκείνους που επιδιώκουν να επωφεληθούν από τις παθογένειες του συστήματος προκειμένου να δημιουργήσουν τεχνητές κρίσεις και δοθείσης ευκαιρίας να προκαλέσουν συνθήκες αποσταθεροποίησης.
Αφού δεν τους βγήκε ο Κασσελάκης, δεν τραβάει ο Ανδρουλάκης και δεν τα καταφέρνει η Κωνσταντοπούλου, επαναφέρουν στο προσκήνιο τον «πρακτικογράφο» άνευ πρακτικών για να μας πουν ότι... η οπίσθια κυβίστηση είναι μύθος!
Μύθος δεν είναι. Πρόκειται για παραμύθι που η κεντρική του ιδέα είναι... να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.
