Με λόγια βαθιά συναισθηματικά, ο Οδυσσέας Ιωάννου μιλά στο Facebook για τον Διονύση Σαββόπουλο το «σύμβολο της Ελλάδας που χάθηκε» και για μια Αριστερά που, όπως λέει, «δεν στάθηκε στο ύψος των στιγμών».
Συγκεκριμένα, με αιχμηρό ύφος και έντονη συγκίνηση, ο Οδυσσέας Ιωάννου, γνωστός στιχουργός, συγγραφέας και αρθρογράφος, άσκησε δριμεία κριτική στους πολιτικούς αρχηγούς της Αριστεράς, με αφορμή την απουσία τους από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου.
Μέσα από μια ανάρτηση στο Facebook, ο Ιωάννου εξέφρασε θυμό και απογοήτευση, θεωρώντας πως η στάση αυτή ήταν συμβολική και ηχηρή για το πού βρίσκεται σήμερα η ελληνική Αριστερά.
Με τίτλο «Πού ήσουνα χθες, Αριστερά μου», ο δημιουργός υπογράμμισε πως «χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός δεξιού Σαββόπουλου», αλλά «ο αποχαιρετισμός σε μια Ελλάδα που κάποτε άγγιξε απάτητες κορυφές στην τέχνη της». Όπως τόνισε, ήταν μια μέρα «αποχαιρετισμού της καλής εκδοχής του εαυτού μας».
Ο Ιωάννου σημείωσε πως η «επίσημη Αριστερά» δεν έδωσε το παρών σε αυτή την τελετή, προσθέτοντας με έμφαση ότι «τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ποτέ ξανά μια απουσία».
Ο ίδιος υπενθύμισε ότι, παρότι πολλοί διαφώνησαν με τις πολιτικές απόψεις του Σαββόπουλου, αυτή δεν ήταν η στιγμή για διαχωρισμούς:
«Του τα είπαμε όλοι όταν χρειάστηκε. Δεν μετανιώνουμε. Όμως χθες δεν ήταν μέρα για διαφωνίες. Ήταν μια υπέροχη, φωτεινή μέρα που μας καλούσε να φανούμε όχι μεγαλόψυχοι, αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Διευκρινίζοντας ότι απευθύνεται αποκλειστικά στους θεσμικούς εκπροσώπους της Αριστεράς, ο Ιωάννου κατέληξε με λόγια οργής και απογοήτευσης:
«Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας φαινόταν σαν νομιμοποίηση κάποιας κυβερνητικής φιέστας; Δεν λείψατε από την κηδεία του Σαββόπουλου — λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα. Μας τελειώνουν οι λέξεις, μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του».
Πού ήσουνα χθες, Αριστερά μου;
Προσπαθώ εδώ και χρόνια να μην γράφω θυμωμένος. Να περιμένω. Όταν γράφεις θυμωμένος γίνεσαι φανατικός και, το χειρότερο, γίνεσαι άδικος με τους ανθρώπους.
Προσπάθησα πολύ να μην γράψω αυτό το κείμενο.
Χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός «δεξιού» Σαββόπουλου. Κανενός υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μία Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας. Αποχαιρετισμός στην τρυφερότητα. Ήταν η κηδεία ενός ανθρώπου που κάποτε παρηγόρησε.
Και η επίσημη Αριστερά απούσα. Τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ξανά μία απουσία. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι.
Πώς γίνεται να είσαι απών από την τρυφερότητα; Από την παρηγοριά; Πώς το κάνεις αυτό; Και κυρίως, σε ποιον νομίζεις πως το κάνεις; Ποιον τιμωρείς;
Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε.
Χθες όμως δεν ήταν μία τέτοια μέρα. Ήταν μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας.
Όχι για όλους, συμφωνώ. Όχι για όσους έχουν δει τις ζωές τους να τσακίζονται από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και δεν είχαν καμία όρεξη να συμμετέχουν, βλέποντας την αποκαρδιωτική εικόνα με τους εκπροσώπους της πλέον αμοραλιστικής Κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών να έχουν πιάσει πρώτο στασίδι στην Μητρόπολη. Το ακούω εκείνο το «συγγνώμη που δεν έχουμε πάρει τόσο σοβαρά τα τραγούδια όσο εσείς, και δεν τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές μας που κάθε μέρα βρίσκουν τοίχο. Συγγνώμη που για τον λόγο αυτό δεν έχουμε καρδιά να πενθήσουμε κάποιον που πήρε το μέρος τους τα τελευταία χρόνια.». Έχουν δίκιο, δεν υπάρχει «αισθάνεστε λάθος». Και ναι, τα τραγούδια δεν είναι σημαντικότερα. Είμαι μαζί τους, εκατό τοις εκατό.
Όχι για όσους, κυρίως νεότερους, λένε «Νισάφι πια, μας έχετε πλακώσει με το βάρος των μύθων σας και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Σταματήστε να καθαγιάζετε και να εξιδανικεύετε το παρελθόν και την δική σας Ιστορία. Εμάς οι δικοί σας μύθοι δεν μας λένε τίποτα, έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τους πενθήσουμε». Μαζί σας. Αλήθεια, μαζί σας με τα χίλια! Βέβαια παρά το γεγονός πως δεν είναι κοινή μας Ιστορία, είναι Ιστορία, μην αποκόβεστε από την Ιστορία, σεβαστείτε την, αμφισβητήστε μας όλους, φτιάξτε την δική σας. Αλλά οκ, μαζί σας.
Όχι για όσους δεν ακολουθούν κάποιο πρωτόκολλο πένθους, κάποια κανονικότητα φορεμένη. Δεν τους αρέσουν οι μπάντες και οι επίσημοι, τον αποχαιρετήσαν με ένα κρασάκι σπίτι και βάζοντας ένα cd του να παίζει.
Εγώ αναφέρομαι στους εκπροσώπους της θεσμικής Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα;
Δεν λείψατε χθες από την κηδεία του Σαββόπουλου. Λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα.
Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του.
