Στη Μητρόπολη Αθηνών, οι καρέκλες στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου έμειναν… εντυπωσιακά άδειες για τους ηγέτες της Αριστεράς. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται ότι είχε… σημαντικότερες υποχρεώσεις, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, παλιός σύντροφος σε αλλοτινές ημέρες, επέλεξε να λείψει, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα: η Αριστερά δεν συγχωρεί ποτέ τη διαφωνία.
Η απουσία τους δεν ήταν απλώς «δυσκολία στο πρόγραμμα», αλλά καλοσχεδιασμένο σήμα προς κάθε πολίτη που τολμά να εκφράσει διαφορετική γνώμη: αν δεν σκύβεις το κεφάλι στην ιδεολογία μας, είσαι εχθρός. Η ίδια αριστερή νοοτροπία που κάποτε σε καλούσε «σύντροφε» μετατρέπεται τώρα σε στιλέτο απέναντι σε όποιον διαφωνεί. Και τι πιο τραγικό για έναν καλλιτέχνη που ενσάρκωνε την ελευθερία της έκφρασης;
Οι άδειες θέσεις στα καθίσματα της αντιπολίτευσης δεν ήταν τυχαίο θέαμα. Αντιπροσωπεύουν τη νέα σχολή της Αριστεράς: το είδος που επιβραβεύει την ομοφωνία και τιμωρεί την αυθεντική σκέψη. Ο Σαββόπουλος, με τη μουσική του, μάλλον θα γελούσε πικρά. Σύντροφοι χθες, πολέμιοι σήμερα — και όλα αυτά χωρίς καν να χρειαστεί να ανοίξει το στόμα τους.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν η μοναδική που εμφανίστηκε, αλλά η παρουσία της ήταν μάλλον δεδομένη: ψάχνει για δημοσιότητα και, με κάμερες παρούσες, δεν θα μπορούσε να λείπει. Αντίθετα, η κυβέρνηση βρέθηκε στην πρώτη γραμμή με σεβασμό και συνέπεια, αποδεικνύοντας ότι όταν υπάρχει πραγματική πρόθεση τιμής και εκτίμησης, η παρουσία είναι δεδομένη και ουσιαστική, όχι για εντυπώσεις ή επικοινωνία.
Κι έτσι η κηδεία του Σαββόπουλου έγινε μάθημα: η Αριστερά δεν χάνει ευκαιρία να σε καταδικάσει — ακόμα κι αν κάποτε υπήρξες «σύντροφος». Η ιδεολογία εδώ δεν είναι επιλογή, είναι όπλο. Και αν δεν είσαι με τους δικούς της κανόνες, προσοχή: οι καρέκλες θα παραμείνουν άδειες… και η ειρωνεία της ιστορίας γεμάτη από συναισθηματικό αέρα και πολιτική θρασύτητα.
