Πολιτικός στρουθοκαμηλισμός; Πολιτική αβελτηρία; Ή και τα δύο μαζί; Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ με την επιστροφή του «μαρμαρωμένου βασιλιά» (βλ. Τσίπρας) σπάει, κατά την ταπεινή μας γνώμη, κάθε ρεκόρ φαιδρότητας. Ο… διάσημος «νταουλιέρης» της Αριστεράς και της προόδου (τρομάρα τους) είναι «έτοιμος» να επιστρέψει οσονούπω στον «θρόνο» του.
Αυτό τουλάχιστον μας λένε οι… σερβιτόροι του και κάτι σεσημασμένα πίτμπουλ της συριζαϊκής προπαγάνδας.
Αυτό τουλάχιστον λένε, επίσης, και κάποια ξελιγωμένα στελέχη της Κουμουνδούρου που ζουν με τον μύθο της Κόκκινης Μηλιάς και τα οποία σε κάθε ευκαιρία υμνούν τον «πατερούλη» τους. Το «εθνικό κεφάλαιο», όπως αμετροεπώς μηρυκάζουν.
Τώρα τελευταία δε ο «εθνικός ηγέτης» της Αριστεράς έχει αποκτήσει ακόμη δύο «ονόματα»: του πολιτικού «κουνελιού» που κρύβεται στο λαγούμι του και του «ξεπουλημένου», σύμφωνα με τη «νονά», Ζωή Κωνσταντοπούλου, με την οποία παρεμπιπτόντως ο Τσίπρας κάποτε βάδιζε χέρι χέρι στους δρόμους της αυταπάτης.
Γι’ αυτή τους την κοινή πορεία δεν έχει μιλήσει ποτέ η Ηγερία του ακραίου λαϊκισμού. Γιατί καλοί οι αφορισμοί, οι καταγγελίες και οι χαρακτηρισμοί, αλλά ένα mea culpa από το στόμα της δεν έχει ακουστεί ποτέ για την επί μακρόν συμπόρευσή της με τον «μεσσία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο φίλος τον φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκει
Στα… καθ’ ημάς. Σύντροφοι, πρώην λογογράφοι και μεγαλο-παπαγάλοι του συστήματος της ΠΦΑ (Πρώτη Φορά Αριστερά) κάνουν υπερωρίες, πίσω από τα πληκτρολόγια, γράφοντας προπαγανδιστικούς «ύμνους» για το «πολιτικό κεφάλαιο». Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των φληναφημάτων είναι ο καημός τους να «επιστρέψει» στην ενεργό πολιτική ο «περιπατητής» του Σουνίου.
Πώς, όμως, και με τι μούτρα να επιστρέψει ο Τσίπρας; Δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια από τότε που υπέστη πεντέξι εκλογικές πανωλεθρίες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν έχουν περάσει δα και δεκαετίες από τότε που εξαΰλωσε –φέρνοντας από την Αμερική τον αστακοκαραβοκύρη Κασσελάκη– τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν περάσει δα και αιώνες από τότε που δικά του στελέχη διέσπασαν τέσσερις-πέντε φορές το κόμμα του. Αυτά για να ξέρουμε τι λέμε.
Βεβαίως, καταλαβαίνουμε την αγωνιώδη προσπάθεια των μουστερήδων που ακολουθούν πιστά και τυφλά τον Τσίπρα (σ.σ.: οι περισσότεροι εξ αυτών χρωστάνε στον Αλέξη την πολιτική τους ύπαρξη και όχι μόνο) να πείσουν το λιγοστό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ ότι επιβάλλεται (καημένε Φάμελλε, τι σου ’μελλε να πάθεις) η επιστροφή του γιατί, σύμφωνα με τη λογική τους, με τη σημερινή ηγεσία προκοπή δεν έχουν, ωστόσο αυτό που δεν λένε είναι με τι πολιτικά εφόδια και πολιτικά προσόντα θα το (δια)πράξει αυτό.
Μην ξεχνάνε οι «οπαδοί» του ότι ο λαός τού γύρισε την πλάτη από το 2019 και εντεύθεν. Μη λησμονούν οι μπιστικοί του ότι ο μισός πληθυσμός του ΣΥΡΙΖΑ τον βρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μην προσπερνούν οι φίλοι του ότι πρώην σύντροφοί του τον καταχερίζουν σε κάθε ευκαιρία. Μέχρι και ο ευεργετηθείς Κασσελάκης βυσσοδομεί εναντίον του.
Με λίγα λόγια, ο Τσίπρας έχει ξεμείνει από καύσιμα και δεν βλέπουμε και πολλούς πρόθυμους μέσα στο κόμμα του να τον βοηθήσουν να γεμίσει το πολιτικό του ντεπόζιτο. Το αντίθετο συμβαίνει. Οπότε στην περίπτωσή του μάλλον ταιριάζει γάντι το… λαϊκό δημώδες: πού πας, βρε Καραμήτρο.
Καμένο χαρτί
Οι εποχές των Τσιπροκαμμένων έχουν περάσει –δυστυχώς γι’ αυτούς, ευτυχώς για τον λαό– ανεπιστρεπτί. Η μόνη… κληρονομιά που έχει αφήσει στην κοινωνία αυτό το «πολιτικό μοντέλο» είναι ο ακραίος και μοχθηρός λαϊκισμός. Ωστόσο, όσο κι αν βρυχάται το τέρας του λαϊκισμού, ο λαός έχει δημιουργήσει εκείνα τα αντισώματα που του επιτρέπουν να αποκρούει (βλ. εκλογικές αναμετρήσεις 2019-2023) με επιτυχία τις τυφλές επιθέσεις που εξαπολύει το σύστημα αυτό.
Κοντολογίς, μπορεί οι σύντροφοι του Τσίπρα να αναπνέουν και να ζουν με τα «επιτεύγματα» του πάλαι ποτέ «ηγέτη» του λαϊκισμού, αλλά τα γεγονότα και οι εξελίξεις τούς έχουν (και τον έχουν) προσπεράσει. Τώρα, το «ιερό» αυτό καθήκον» το έχουν αναλάβει οι επίγονοί του και κάτι καρικατούρες του αριστερού όχλου. Όχι με μεγάλη επιτυχία, πρέπει να ομολογήσουμε, γιατί άλλη… χάρη έχουν τα αυθεντικά κι άλλη τα faux bijoux.
