Η ετεροβαρής και, κατά γενική ομολογία, επιζήμια για την Ελλάδα Συμφωνία των Πρεσπών, τα απόνερα της οποίας ήρθαν στο προσκήνιο μετά την αλλαγή ηγεσίας στη Βόρεια Μακεδονία και την προκλητική στάση της προέδρου και του πρωθυπουργού της γείτονος χώρας, εξακολουθεί ν’ αποτελεί για τον Αλέξη Τσίπρα πεδίο... πανηγυρισμών αλλά και μιας επιχείρησης... θυματοποίησης –κατά τα πρότυπα της Αριστεράς που εκπροσωπεί, αφού αποδίδει την ήττα του 2019 σε αυτήν την απόφασή του. Θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει ότι επαναλαμβάνει ένα λάθος. Είναι όμως έτσι; Μήπως τα... πανηγύρια συνδέονται με τις σκέψεις του για το πολιτικό μέλλον του; Διότι τονίζοντας διαρκώς πως υπέστη πολιτικό... κόστος από την απόφασή του να συνυπογράψει τη Συμφωνία των Πρεσπών, εμφανίζει εαυτόν ως έναν πολιτικό που δεν υπολογίζει το κόστος, στέλνοντας μηνύματα εντός και εκτός –κυρίως εκτός της χώρας.
Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί για την κυβερνητική θητεία του Αλέξη Τσίπρα, ενδεχομένως, τη μόνη... σταθερά. Και όχι μόνο. Η Συμφωνία των Πρεσπών οδήγησε σε μια σειρά γεγονότων που ο ίδιος θα ήθελε να χρησιμοποιήσει κατά τη διαδικασία του rebranding που έχει ξεκινήσει. Πρώτα απ’ όλα «ξεφορτώθηκε» τον Πάνο Καμμένο, η συνεργασία με τον οποίο μπορεί να του επέτρεψε να γίνει πρωθυπουργός και να αποτέλεσε ένα άλλοθι για αποφάσεις που έλαβε στο εσωτερικό της χώρας, μετατράπηκε όμως σε «βαρίδι» στον δρόμο για τις εκλογές του 2019. Εκτός από αυτό, κατάφερε να κάνει τη λεγόμενη πλειοψηφία-«κουρελού» εντάσσοντας ουσιαστικά στο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ στελέχη από το Ποτάμι, αλλά και από τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που εγκατέλειψαν το καράβι και τον... καπετάν Πάνο στον δρόμο προς τις κάλπες που δεν ήταν μακριά εκείνη την περίοδο. Να δείξει, δηλαδή, έστω και ως... φωτογραφία της στιγμής, πως δεν είναι ανέφικτη η συνεργασία που οραματίζεται στο πλαίσιο μιας ενδεχόμενης... συγκόλλησης διαφορετικών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, με τον ίδιο πάντα ως επικεφαλής.
Η Συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να αποτελεί για την πλειοψηφία των Ελλήνων «κόκκινο πανί», δεν ισχύει όμως το ίδιο για τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και για χώρες όπως οι ΗΠΑ, αφού μέσω αυτής κατέστη εφικτή η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και άρχισαν και οι διαπραγματεύσεις για την ένταξή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στο πλαίσιο της διεύρυνσης που αφορά στα Δυτικά Βαλκάνια.
Και αυτό το γνωρίζει, και το γνώριζε, πολύ καλά ο Αλέξης Τσίπρας... Γι’ αυτό και είναι η μόνη σταθερά για τον ίδιο. Γι’ αυτό και επιμένει να πανηγυρίζει κάθε φορά. Αλλωστε, κατά την κυβερνητική θητεία του έχει να επιδείξει κυβιστήσεις ως προς τα όσα είχε υποσχεθεί και όσα έκανε.
Να επιδείξει την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης, την επιβολή δεκάδων φόρων και φυσικά την τοξικότητα, τον διασυρμό πολιτικών αντιπάλων, υποστηρίζοντας στο τέλος της ημέρας ότι υπήρχαν αυταπάτες ως προς το τι μπορούσε να κάνει η «πρώτη φορά Αριστερά».
Εν κατακλείδι, σε ό,τι αφορά τη Συμφωνία των Πρεσπών: είναι ετεροβαρής, δεν απηχεί τα συμφέροντα της Ελλάδας, εγείρει ζητήματα και επιτρέπει στους γείτονες να κινούνται στα όριά της εμμένοντας σε αναφορές περί «Μακεδονίας» με κάθε τρόπο. Τα κενά που άφησε εμφανίζονται κατά διαστήματα ακόμη και σε θέματα εμπορικής σημασίας. Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρείται πως οι πανηγυρισμοί του Αλέξη Τσίπρα κινούνται με γνώμονα το πολιτικό μέλλον του. Η βράβευσή του με το «Βραβείο Ειρήνης Νίκος Νικηφορίδης» ήρθε να προστεθεί στην πρώτη εκδήλωση του ιδρύματος που ο ίδιος δημιούργησε και η οποία πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Ιούνιο με αντικείμενο τη Συμφωνία των Πρεσπών, παρουσία του πρώην πρωθυπουργού της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ.
Στον οργανισμό που τον βράβευσε προεδρεύει στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκδήλωση έγινε από κοινού με την «Ανοιχτή Πόλη» του Κώστα Ζαχαριάδη, στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και στενού του συνεργάτη. Η ανακοίνωση για την εκδήλωση έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου, εν μέσω της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ, και η βράβευση στις 24 Σεπτεμβρίου, ενώ τα μαχαίρια έχουν βγει και τα στελέχη του κόμματος «σφάζονται» στα πάνελ και στο Διαδίκτυο. Εύλογα κανείς μπορεί να καταλήξει πως δεν ήταν τυχαίο. Οπως, ακούγοντας τα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας, να προσθέσει την όλη διαδικασία στο rebranding που έχει ξεκινήσει και αφορά το μέλλον (του) στην πολιτική σκηνή, χωρίς να αποκλείει κανείς και σκέψεις (του) για ενεργή παρουσία στα εκτός των συνόρων δρώμενα.
Τα όσα είπε, άλλωστε, ήταν η προσπάθεια να εμφανιστεί ένας άλλος... Αλέξης Τσίπρας. Μακριά από «τοξικότητες», να μιλά για «βούρκο» και να επικαλείται τα «θέλω» των νέων, κυρίως, υποστηρίζοντας πως «υπάρχουν χιλιάδες νέοι και νέες που αρνούνται να ακολουθήσουν το κυρίαρχο αφήγημα το οποίο τους καλεί να διαλέξουν τις αρχές και τις αξίες τους σκρολάροντας, εναλλάσσοντάς τες ανάλογα με την ημέρα και τη μόδα, όπως αρνούνται να εμπιστευτούν κάθε κήρυκα που θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί ανέξοδα και βροντερά την οργή τους, βυθίζοντας τον δημόσιο διάλογο βαθύτερα στην τοξικότητα και τον βούρκο». Οι αιχμές δεν αφορούσαν μόνο τον Στέφανο Κασσελάκη. Είναι ίσως μια προσπάθεια να ξεχαστεί ο παλιός Αλέξης Τσίπρας...
* Tο άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
